Eimreiðin - 01.01.1901, Side 50

5°
það, getur orðið betri skemtun, en að láta hestinn þjösnast
áfram, það er að segja, ef þú hefir ekki heyrt það áður.«
»Nei ég hef ekki heyrt það,« sagði Pórður, sem nú reið í
millum þeirra Páls og Hafliða, »og mér þykir gaman að heyra
það, ég hef altaf haldið, að hann hafi látið stjórnast af hreinum
hvötum og fylgt sannfæringu sinni; ég heyrði reyndar, að hann
hefði ekki greitt atkvæði fyr en Sigurður heitinn hefði mint hann
á það, en ég veit ekld hverju er að trúa, það er svo margt talað.«
Svo tók Hafliði til máls og meðan hestarnir lötruðu samsíða
í mollunni og hengdu hausana niður, sagði Hafliði þeim frá öllu
saman, hvernig það hefði atvikast, heimilisástæðunum, skulda-
kröggunum, kvíðanum fyrir aö verða að þiggja af sveit og loks
sálarstríði sínu út af atkvæðagreiðslunni; hann sagðist hafa óskað,
að hann yrði líkamlega veikur þann dag, svo hann þyrfti ekki að
vera í Bæ, en það vildi ekki lánast; svo faldi hann sig á bak við
hina, og ætlaði með því að losast við að greiða atkvæði, en það
gat heldur ekki lánast. »0g þegar ég rétti upp höndina,« sagði
Hafliði, »og heyrði síra Svein sáluga kalla upp »21«, fanst mér
sem ég hefði drýgt stórsynd, og flýtti mér út í kuldann og
myrkrið, til að gráta, gráta yfir fátækt minni og vonzku mann-
anna.
Geturðu nú láð mér Pórður, þó ég hafi síðan ekki viljað vera
með í félaginu? mér fanst ég ekki geta verið með, ég var hræddur
við að þurfa oftar að greiða atkvæði gegn sannfæringu minni, og
það gat ég ekki þolað, það fann ég glögt.«
»Pað gerir ekkert til, héðanaf,« sagði Pórður; »félagið komst
á og ég vonast til, þegar alt kemur til alls, að það hafi fremur
gert gott en ilt; að minsta kosti vonast ég til, að skólinn, ef hann
getur haldið áfram, verði blessun fyrir komandi kynslóðir, og hann
er þó barn félagsins okkar, það get ég huggað mig við. Að öðru
leyti á Jón í Veitu mestar þakkir skilið fyrir félagsstofnunina. því
ef hann hefði ekki leyft að byggja fundahús hjá sér og hvatt
menn jafnötullega og hann gjörði, og lagt sjálfur til sinn ríflega skerf,
veit ég ekki hvernig hefði farið, að minsta kosti hefði það dregist.«
»Hægan, hægan, Pórður minn,« greip síra Páll fram í, »vertu
ekki að hlaða öllurn heiðrinum á Jón í Veitu; hann sagði mér
sjálfur í gær, að það hefði verið Hafliða að þakka, hversu hann
styrkti félagið, en hvernig það hefir verið lagað, frá því getur