Eimreiðin - 01.01.1901, Síða 55

55
í hrinlúðrum stormsins við hnjúkana hvein;
við himininn særokan ber.
Og brimólgan tungunni blaðrar um stein,
og bátinn mylur við sýlda hlein,
og líkinu skolar á sker.
I brekanum volkast bleikur nár
við brimsorfið skerja grunn,
með flentar nasir og flegnar brár;
en froðan smyr yfir blóðlaus sár,
og hreytist um hálfopinn munn.
* *
*
En síra Páll reykjandi í sófanum lá
með síngirnis formálabók;
og úrfellis-bliku í augunum sá,
er inntekta-liðunum vangoldnu brá
á »réttlætis«-reizlu krók.
Hve eldurinn skíðið í ofninum sveið,
og yljaði’ hinn goðfróða mann!
En hálfskrifuð ræðan á borðinu beið:
til barnsins í jötunni dróst hann á leið
í anda — en aldrei það fann.
Svo sneri hann aftur — en langeygur leit
á Lýginnar kræsingagjörð, —
því »ær hans og kýr« voru ávalt á beit
um allar jarðir í Staðarsveit,
og hugurinn hélt um þær vörð.
Pó nóttin sé önug, hún nærgætin laut
að náinum, stúrin og gljúp;
og stormurinn veinandi í steinunum þaut.
Við ströndina Unnur í kjöltu sér braut
hinn nærskorna náhvílu-hjúp.
Og sorgbitinn hamarinn situr hjá ná,
unz sólbjarminn fer yfir lönd.
Og hrannirnar gugna og hopa þeim ffá;
með harmstunum þungum og tárvotri brá
þær kjökra við klettótta strönd.