Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 6

fara strax í kvöld, því báturinn siglir í nótt. En mig tekur sár-
ast að skilja þig eftir eina og mannlausa í húsinu.«
»Eg hefi þá verið ein fyrri og bregður ekki við það.«
»Ef þú lendir í vandræðum með beljuna, þá settu hana inn í
garðinn, þangað til ég kem aftur.«
»Berðu ekki kvíðboga fyrir mér eða henni. Við getum séð
um okkur sjálfar.«
»Netið verðurðu að draga upp; þú getur ekki strítt í að
hugsa um það.«
»Eg hefi hugsað einsömul um net fyrri og skrölt fram á
þenna dag.«
Jón sá, að hún þóttist fær í flestan sjó án hans hjálpar, svo
hann braut upp á nýju umtalsefni.
»Ég held ég verði svo að biðja þig, Ásdís mín, að láta mig
fá hinar strigabuxurnar. Maður verður þó alténd að ganga liðlega
til fara, þá einu sinni að maður kemur í höfuðstaðinn.«
»Skyldi þér ekki æða á. Buxurnar hanga þarna á snaganum,
ef þig vantar þær. Eú ætlar þó ekki að rjúka á stað í kvöld undir
nóttina.«
»Báturinn fer í nótt, og jafnmikilvægt málefni og þetta þolir
enga bið. Ég er búinn að hugsa þaö alt út. Neðri endinn á
brautinni á að sjálfsögðu að vera hér á Strympu. Pað er ekki
amalegt að hafa hann hérna á hólnum fyrir vestan, sem aldrei
kemur deigur dropi úr lofti. Ég segi við stjórnina« —- — —
»Æ, vertu ekki að þessu masi. Úr því þú ætlar að fara
þessa ferð, þá reyndu að haga þér svo, að enginn geti sagt, að
tengdasonur hans I’orsteins á Yxnabakka hafi komiö fram sér og
sveitinni til vanvirðu.«
Þegar Jón loksins var ferðbúinn, var liðið af sólarlagi, og
stjörnurnar vóru farnar að koma í ljós á austurloftinu. Hann varð
að fara fótgangandi tvær mílur vegar þangað, sem báturinn var.
Svo kvaddi hann Ásdísi sína og gekk niður túnið ofan að vatn-
inu, .því hann vildi heldur ganga með fram því, af því skuggsýnt
var. Á malarkambinum staðnæmdist hann og horfði heim
til sín. Ásdís stóð enn í dyrunum og horfði á eftir honum, og
kötturinn, sem sat á tómri tunnu hjá húsinu, virtist einnig horfa
til hans. Haninn var fyrir löngu sofnaður. Hann hafði aldrei