Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 31

I9I
dísar-rödd og fór inn. Gestgjafinn hallaðist fram á borðið. Jón
gekk þangað og benti á vínflösku, sem var á bak við hann. Hann
sneri sér við, tók flöskuna og lagði hana á borðið og sagði »dollar«.
Pað skildi Jón. Dýr var nú sopinn, þriggja pela flaskan á heilan
dollar. Hann borgaði flöskuna, tók hana og fór út.
Sólin var að færast á suðvesturloftið og sendi brennheita
geisla yfir höfuð Jóns, þar sem hann stóð þarna á táinu fyrir
framan Drotningarhótelið. Honum leizt ekki á að vera þar til
frambúðar og gekk yfir strætið, settist þar í forsælu framan á
gangstéttina og fór að skemta sér við flöskutia. Honum smakk-
aðist vínið vel. Pað var einhver munur á því eða þessu gutli,
sem þeir vóru að færa mönnum um kosningarnar. Hann saup
einn sopann eftir annan, rendi þeim hægt niður til að njóta
þess sem bezt. Og við hvern sopa fanst honum hann yngjast
upp, og nýtt líf færast um sig allan. Hann fór að hugsa um góða.
og gamla daga, þegar hann var ungur og frískur og ódrepinn
— áður en hann giftist Ásdísi, þegar hann var vinnumaður á Yxna-
bakka og reið út um sveitina á sunnudögum með fulla brennivíns-
flösku upp á vasann.
Og hann drakk meira og meira. Æskufjörið færðist aftur í
allan hans líkama, og hetjublóð forfeðranna fossaði gegnum æð-
arnar. Tigulega klæddir herrar og skrautbúnar dömur gengu
framhjá honum, en hann leit ekki við þeim; hann var alsæll við
vínflösku sína og umhugsun um frægð sína og /eðranna. Höfuð'
hans þyngdist; herðarnar bognuðu, eins og byrði lægi á þeim,
þokuhnoðrar svifu fyrir augu hans, en þrátt fyrir það fanst honum
lífið svo létt, að hann sveiflaði hálftómri flöskunni nokkrar sveiflur
og fór að syngja um frægð feðranna:
»Enn þá liff-ir andinn fo-horni,
enn þá liff-ir dáð og hre-ysti.«
Tá fór hann alt í einu að hugsa um, hvernig Ásdís mundt
nú taka á móti sér, þegar hann kæmi heim. Mikil raggeit gat
hann verið, slíkur maður, að láta hana þvæla sig fram og aftur
eftir vild sinni. En auðnaðist honum að koma heim, skyldi hann
sýna henni það, að hann var húsbóndi á heimilinu en hún ekki.
Sjálf skyldi hún mega bera inn eldivið, sækja vatn og kveikja
upp eldinn á morgnana, hann hafði öðrum háfleygari störfum að'
gegna en að vera að því. En — hver var þetta? Kom ekki
Ásdís þarna kjagandi ofan strætið? Sem hann var lifandi maður,.