Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 62

222
Eina nótt, er Elis var aftur staddur við Enarevatnið, þóttist
hann sjá hámessugjörð í Altenkirkjunni, greinilegar en nokkru
sinni áður. Sýslumannsdóttirin sat handar í stólsætinu; hún leit
við og við til hans og skygði með hendinni sinni litlu fyrir augun,
til þess að verjast sólarbirtunni; og svo kinkaði hún brosandi
kollinum.
Stundu síðar kom hún eins og svífandi í loftinu, grúfði sig
sig yfir hann og horfði inn í augun á honum. Hárið féll í bylgj-
um til beggja hliða. Hann fann andardrátt hennar, — það var
sem svalur og hressandi andvari frá vatninu á heitri og bjartri
sumarnóttinni; hún skifti litum; það var sem breytilegum sólbjarma
brygði á andlit hennar; og augun urðu alt af dýpri og dýpri, —
þau hrifu alt með sér sem blástreymið stríða ....
— Daginn eftir lá Elis í Enarevatninu, undir hamrinum skamt
fyrir neðan tjaldið, Enginn gætti hreindýranna.
En í laufhlíðinni út við fjörðinn grét Silla og kveinaði angur-
vær á kvöldin. B. B. þýddi.
Skýið.
(Eftir Percy Bysshe Shelley. hytt úr ensku).
Ég blómunum þyrstu flyt úðaregn, yzt
úr úthafi’ og straum,
og skyggi svo létt á laufin, er þétt
liggja’ hádegisdraum,
af vængjum mér skek ég vordögg er vek ég
hinn væna blómknappa fans,
sem við móðurbrjóst kær hafa vaggast í værð
er hún vindst kringum sólina’ í dans;
yfir haglinu’ eg ræð og það hrynur úr hæð
og hvítlitar völlinn glaðan,
og í regninu þeysandi það upp ég leysi
og í þrumum fer hlæjandi þaðan.