Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 24

184
til vóru þar nú inni og sátu sinn í hvorum legubekk og höfðust
ekki að. Fylgdarmaður Jóns heilsaði þeim kunnuglega.
»Járnbrautarnefndin frá Nýja-íslandi er komiti og óskar að tala
við yður um brautarlagning norður.«
»Ja, rétt,« sagði ráðherra opinberra starfa, og á andliti hans
skein bæði háð og alvara. »Hvernig fórum við að við þessa nefnd,
sem þeir sendu til okkar um árið ?«
»Við lögðum yfir hana blessun vora og létum hana fara í
friði heim aftur,« sagði hinn ráðherrann.
»En þessar bænarskrár — hafa þeir ekki verið að senda okkur
bænarskrár?«
»Pær liggja allar í salti.«
»Jæja. Við skulum elcki láta nefndina bíða. Látið hana koma
inn, og veitum henni sómasamlega móttöku.«
Einni mínútu síðar stóð Jón frammi fyrir þessum mönnum,
sem hann hafði ferðast hundrað mílur enskar í hita og flugum til
að tala við. Fyrst hafði hann haldið, að hann mundi eiga að tala
við hóp af mönnum, en fylgdarmenn hans höfðu sagt honum, að
það væri aðallega einn maður eða mest tveir, sem hann ætti erindi
við, þó fleiri úr stjórnarráðinu yrðu vafalaust viðstaddir. Og þá hafði
hann hugsað sér þenna eina mann, er mest valdið hafði sem
stóran, afarstóran mann, og því brá honum nokkuð í brún, þegar
hann sá ráðherrana. Peir vóru rétt eins og aðrir menn. Annar
þeirra var raunar í hærra lagi en hreint ekki svo, að í nokkurn
samjöfnuð kæmist við það, sem Jón hafði gert sér hugmynd um.
Hinn gat varla kallast meðalmaður á vöxt, en góðlegur og þó
höfðinglegur var hann. Peir heilsuðu Jóni, eins og hann væri
gamall og nýr vinur þeirra.
»Nú skalt þú tala við ráðherrana og beittu nú allri þinni orð-
snild og mælsku,« sagði fylgdarmaður hans »Við skulum þýða
orð þín og sjá um, að þau tapi ekki meiningu.«
»?að er þá nefnilega svoleiðis lagað, mínir hávelbornu,* sagði
Jón, »að okkur þarna norður frá vantar járnbraut. Við höfum
lengi fundið til þess, að okkur vantar járnbraut, og nú viljum við
fá hana og höfum sjálfir hrundið málinu drengilega áfram. Við
höfum nefnilega haldið fund og samþykt, að járnbraut skuli lögð
inn í nýlenduna. En svo kemur það til að kosta meira, en við
getum vel mist, og því var ég, Jón Jónsson á Strympu, kos-
inn með öllum atkvæðum til að fitina ykkur hérna að máli, og fá