Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 70

230
Af móður sinni erfði hann líkamlega fegurð, skáldlegt hugmyndaflug,
undurnæma fegurðartilfinning og barnslegt trúnaðartraust á guði. H.
W. Beecher var aðeins 3 ára, er móðir hans dó. Hann þekti seinna
andlegt gildi hennar af bréfum, er hún hafði ritað föður hans. Minn-
ing móður sinnar elskaði hann með eigi ósvipuðum tilfinningum og
katólskur maður hugsar um Maríu mey.
1810—1826 var Lyman Beecher prestur í Litchfield. Eftir dauða
fyrstu konu sinnar kvæntist hann Harriet Porter. Hún reynd-
ist honum góð kona og bezta stjúpmóðir börnum hans. Svertingi einn,
Charles Smith að nafni, var lengi vinnumaður hjá presti. Hann var
mjög guðhræddur maður. Litli H. W. Beecher hændist mjög að hon-
um. Þannig byrjaði í æsku sveinsins vinahugur sá, sem hann ávalt
bar til svertingja. Uppeldi hans í kristilegu tilliti var þannig: Móðirin
hafði vakið tilfinning hans, stjúpa hans kendi honum að hlýða, svert-
inginn kendi honum bænir og vers og faðirinn æfði skilning hans.
Bærinn Litchfield, æskufóstra hans, var sveitabær, auðvitað margfalt
betri og hreinni í siðferði en stórborgir landsins. Það var frelsisbær.
Þar var í frelsisstríðinu mulið í sundur málmlíkneski af Georg III.
Englakonungi og byssukúlur steyptar úr því. Það var skólabær og
dálítill mentabær. Það var hæðóttur fjallabær, 1000 fet yfir sjávar-
mál. Landið umhverfis var einkar-fagurt, alsett skógum, fögrum engj-
um og skrýtt alls konar jarðargróða. Böm prestsins vóru mörg og öll
efnileg. Æska þeirra leið í saklausri skemtun, söng og barnaleikum.
Þar af kom glaðlyndið, sem jafnan fylgdi þeim.
H. W. Beecher virtist í æsku eigi vera andlega bráðger. Lengi
fram eftir var málfæri hans mjög óskýrt. Hann var í hverjum barna-
skólanum á fætur öðrum, en bóklegar framfarir hans urðu mjög litlar.
Hann vildi ávalt vera að leika sér og réð eigi við sig fyrir æskufjöri. Samt
urðu allir þess varir, að hann skorti enga tegund gáfna, ef aðeins væri
hægt að halda honum til bókarinnar. Þegar hann var 1 o ára að aldri,
háði hann fyrstu kappræðu sína við einn skólabróður sinn í áheyrn
skólans. Hann vann sigur í kappræðunni, þótt andmælandi hans væri
miklu eldri.
. Þótt bóknám hans gengi ekki að óskum á árum þessum, þá nam
hann samt margt, er hafði stórmikla þýðing fyrir alt líf hans. Og
bókin, sem hann las og lærði, var bók náttúrunnar. Hann elskaði
hæðirnar kringum Litchfield. Þar þekti hann hvern hól, hverja laut,
hvert tré, hvern stein. Hann elskaði skóginn og skógarblómin, hlýddi
á söng fuglanna, eltist við íkornana og önnur smádýr skógarins. Hann
varð fjallabarn, skógbarn, blómabarn. Þar af kom heilbrigði hans,
samlíkingar frá náttúrunni, blómaást og blómskrúð orðanna. Storm-
urinn hvínandi í trjánum kendi honum margbreyttar raddir. Trén
vöktu hugsun hans um breytingar lífsins: Ber og blómlaus í febrúar,
laufguð í maí og hlaðin ávöxtum í september. Sunnudagurinn var
haldinn mjög helgur í húsi föður hans. Þar lærði drengurinn að elska
sunnudaginn og alt það, sem helgi dagsins færir með sér.
Árið 1826 flutti Lyman Beecher sig til Boston og var þar preslur
í ó1/^ ár. Honum varð þar afarmikið ágengt. Meðal þeirra manna,
er hann þar vakti til lifandi trúar, var mælskumaðurinn mikli, Wendell