Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 8

II.
Á sléttlendinu í Manitoba á vesturbakka Raubár, »þar sem
áin odda setur«, stendur Winnipeg, og þangað víkur nú sögunni.
Pað var fjórum dögum, eftir að atburðir þeir gerðust, sem sagt er
frá hér að framan, að eimlestin frá þorpinu Selkirk kom brunandi
inn að járnbrautarstöðinni í Winnipeg, nálægt klukkan fjögur síðdegis.
Á meðal farþeganna var Jón á Strympu, ldæddur í sínar betri
buxur og kominn til bæjarins sem járnbrautarnefnd Ný-íslendinga,
Hann var einn síns libs í lestinni, hafði komið með seglbát til Sel-
kirk, og góðfúsir landar þar tekið vel við honum, látið hann lifa
»vellystingum praktuglega« um kvöldið og nóttina og komið
honum í lestina um morguninn. Nú var hann kominn til Winni-
Peg> og þegar fólkið fór út úr vögnunum, fylgdist hann með fram
á gangstéttina, sem var troðfull af fólki. Sumir vóru komnir þangað
til að taka á móti vinum og kunningjum, sem nýkomnir vóru til
bæjarins; aðrir æddu fram og aftur, eins og um lífið væri að tefla,
og litu ekki við nokkrum manni. Lestin, sem flutti Jón þangað,
var óðar horfin eitthvað burt, og önnur kom þjótandi að vestan,
og drundi hátt í henni eins og í gömlu nauti. Hann hrökk saman
og forðaði sér upp að veggnum á húsinu. Pað var járnbrautar-
stöðin sjálf, geysimikið múrhús, sem sneri frá austri til vesturs, og
eitt af því, sem einkendi það framar öðrum byggingum, var hvað
það var orðið óhreint og svart af kolareyk, sem dag og nótt og
ár eftir ár lagði á það frá lestum þeim, sem gegnum bæinn fóru.
Ekki svo að skilja, að það væri eina byggingin, sem kolareykur-
inn hafði svert, því flestar byggingar í grendinni vóru með sama
marki brendar; jafnvel gluggatjöldin á stóra hótelinu, sem stóð
andspænis járnbrautinni, vóru orðin svört af kolareyk. Jón varð
hálfruglaður innan um allan þann hávaða og skarkala, sem þar var,
og hvarflaði vestur með húsinu. Par var stór pallur, og þar var
hægt að draga andann fyrir þrengslum. Par stóð hann um stund
og litaðist um. Vestur undan sá hann breitt stræti, sem lá eins
langt, og hann gat séð, bæði norður og suður, og með fram því
hve'rja stórbygginguna við hlið annarrar. Og á táunum báðu-
megin við strætið var sami fólkstraumurinn, og allir virtust æða
áfram án þess að líta til hægri eða vinstri. Pað var ekki svo
merkilegt, að fólkið heilsaði hvað öðru, þegar það mættist — sem
Jón var þó altíð vanur að gera, þegar hann mætti manni. Inn á