Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 68

228
»Ég var að hugsa um að biðja þig að lána mér sjalnálina þína,
silfurnálina, ef þú þyrftir ekki á henni að halda,« sagði þá Anna
við móður mína, en móðir mín hatði lánað silfurnálina sína, og hún
átti ekki nema eina, svo Porbjörg og Anna urðu báðar að fara
svo búnar.
Ég hálfkendi í brjósti um blessaðar stúlkurnar, að þær skyldu
þurfa að fara svona erindisleysu, hver eftir aðra, og það segi ég
satt, að hefði ég átt nógar Bleikálur og nógar silfurnálar, þá hefðu
þær staðið þeim til boða, en því var ekki að heilsa.
Ég hafði nú frið um stund, og faðir minn kom heim, eins og
til stóð, en rétt eftir nónbilið byrjaði önnur umferðin. Éá kom
allur hópurinn í sömu röð og áður og í sömu erindagerðum,
nema að Steini á Hóli flutti mér nú enga »ísafold«, og nú mintist
enginn á silfurnálina. Aumingja-fólkið hafði hlaup og lítið kaup
í þetta skifti eins og fyr um daginn, því faðir minn hafði lánað
Bleikálu manni, sem hann átti von á um kvöldið. Hún. var höfð
heima við túngarð, og sleikti í sig eltingarskúfana, sem uxu utan
í garðinum, í mestu makindum. Éó var eins og hún reisti eyrun
lítið eitt, þegar biðlarnir gengu fram hjá henni, eins og hún væri
að stríða þeim.
Maðurinn, sem átti að fá Bleikálu, kom ekki um kvöldið, en
frændi okkar kom og gisti hjá okkur um nóttina. Um morgun-
inn var hestur hans strokinn, svo honum veittist sú ánægja að
sitja á Bleikálu á þjóðhátíðina, því ekki var kostur á öðrum hesti,
og það er sannast að segja, að ekki var Bleikála jungfrúleg, þegar
hún fór af stað. H. G.