Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 60

220
þegar Silla starði á hann þessum svörtu, spyrjandi augum . . . .
Hún var sem kveinandi fugl, er reyndi að rjúfa kyröina.
Skömmu áður en þau áttu að skilja um haustið, sat Silla fyrir
honum eitt kvöld með Múftí við hlið sér. Hún grét og barm-
aði sér:
Hún hefði þráð hann meira þetta sumar, er tjöldin stóðu í
sömu víkinni við fjörðinni, en nokkru sinni áður á vetrardögun-
um löngu! ....
Nú stoðaði ekki framar að hlaða vörður eða rista merki í
trjáberkina; augu hans væru blinduð af illum anda. Sér fyndist
hún vera sem rjúpa í snöru. . . .
Upp frá þeim degi gjörðist Elis enn þunglyndari en áður.
Næsta sumar fór hann ekki með föður sínum til fjarðarins,
heldur dvaldist einn með hjörð sína uppi á landamærum Rúss-
lands.
Oft lá hann þarna á fjöllunum og fanst sem hann heyrði
grátþrungnar stunur, eins og kveinstafi Sillu.
Stundum þóttist hann líka sjá inn í kirkjuna í Alten. Pað var
eins og sunnudagsmorguninn forðum; sólin skein inn um rúðurnar
og stafaði geislum á stólsætið, þar sem sýslumannsdóttirin sat.
* *
*
Sumarnótt eina um Jónsmessuleyti lá hann einn í tjaldi sínu
undir birkivöxnum ási við Enarevatnið, þar sem farfuglahópar komu
saman hvaðanæva úr löndum.
Meðan hann nú lá þarna í þungum hugsunum, kom til hans
grönn ag nettvaxin stúlka með gljásvart hár og settist við beð
hans. Hún var í grænu, gullbryddu klæðispilsi og bol með rauð-
um bringudúk og hafði spent gullbelti um mittið.
Hún grúfði sig niður að honum, svo að hann fann hlýjan
andardráttinn á andliti sér. Og er hann reyndi að loka augunum,
til þess að losast við sjón þessa, mælti hún:
»Líttu upp, Elis; það eru til stúlkur, sem.geta jafnast á við
sýslumannsdótturina!«
Hún benti honum út um dyrnar á nokkrar svartar kýr, feitar
og föngulegar, og bláullað sauðfé. Eað gekk um í stórhópum á
völlunum niðri við vatnið. Hún kvaðst eiga þetta alt saman og
auk þess fjöldann allan af hreindýrum.