Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 59

219
flytja hreindýrin, hlóðu þau hvort öðru vörður innan um heiðarnar
úr viðarhríslum og grjóti. En allan liðlangan veturinn varð Elis
að dvelja í jarðkofanum uppi á fjöllum og þráði þá öllum stund-
um þann tíma, er sólin kæmi og hann fengi aftur að sjá Sillu sína
með svörtu augun, hana, sem var svo örsnör í hugsunum, lundkát og
léttfætt, svo að jafnan varð lítið úr tímanum, er þau vóru saman.
Eegar að því leið, að flytja skyldi á fjöllin aftur, fór Elis í
kaupstað til bæjarins Alten og hafði með sér skinn, tungur, hvannir
og ber. Hann keypti þar kaffi og aðrar nauðsynjavörur, og svo
keypti hann líka gullborða, litþráð, klúta og ýmislegt annað, sem
hann vissi, að Sillu mundi þykja vænt um, og boðlegt var dóttur
Matthíasar Vuolafs.
En því var nú einu sinni svo varið með Elis, að hann var
manna fríðastur sýnum, svo að hvar sem hann kom, þá voru allar
stúlkur ólmar eftir honum; það skein út úr augunum á þeim. En
hann var stór upp á sig og lét, sem hann sæi þær ekki. Hugur
hans stóð þar til, er Silla var.
Einn sunnudag var hann staddur í kirkjunni í Alten. Ear sá
hann unga grannvaxna stúlku, sem sat rétt fyrir framan prédikun-
arstólinn.
Hann þóttist aldrei hafa séð slíka fegurð á æfi sinni. Hún var
svo björt yfirlitum og nettvaxin sem björk um Jónsmessuleyti,
augun tindruðu sem blátær lækur, hárið sítt og gulbleikt á lit,
hendurnar sem á barni, svo hvítar og smáar, — rétt eins og þær
væru alt of góðar til að snerta við nokkru, sem jörðunni við
kemur.
Henni varð litið til hans, og hún brosti, rétt eins og hún sæi,
hvað hann var að hugsa. Pegar hún fór út úr kirkjunni, leit hún
þrisvar sinnum við og horfði á hann.
Pað var sýslumannsdóttirin, sögðu menn.
*
*
Næsta sinn, er tjöldin stóðu út við fjörðinn, var Elis fámáll
og fór helzt einförum langt inn um haglendið meðal hreindýranna.
þegar hann sneri heimleiðis síðla á hinum björtu sumarkvöld-
um, hagaði hann svo ferðum sínum, sem hann væri hræddur um,
að einhver sæti á vegum sínum. Honum sveið það næstum,