Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 64

224
þegar fætur hún ber, sem alls enginn sér
en englarnir heyrt einir fá,
yfir tjald mitt, og ef rifa verður á vef
vilja stjörnurnar gægjast og sjá,
og ég hlæ þeim á móti’ er þær þyrlast og þjóta
sem þúsundir gullbýja’ á sveim,
stækka rifuna’ á faldi míns stormbygða tjalds
þar til stirnir á vatnanna heim,
eins og himinbrot stór steypist gegnum minn kór
og sé stráð þar af tunglinu og þeim.
Eg legg eldbelti um stólinn þars situr sólin,
um sæti mánans dreg perlubönd,
og í eldfjöllum dimmir, stjörnur sundlar og svima
er sveiflast fáni minn í hvirfilbyls hönd;
frá standbjargi í standbjarg, sem brúandi band
yfir beljandi, hvítan mar
sólgeislaþétt eins og þak er ég'jjsett
og þau eru súlurnar;
og mitt sigurhlið hátt, þar sem held ég þrátt
með hvirfilbyl, eld, snjó og flóð,
er við vagnstól minn standa lofts blýbundnir andar,
er boginn með miljónaglóð,
hans litina hýru ófu himinbál skír,
niðri hló þá hin regnvætta slóð.
Dóttir vatnsins ég er og hauðursins hér
og himinsins fósturmey,
ég smýg gegnum löndin og bylgjunnar bönd,
ég breytist, en aldrei ég dey;
því er regnið er frá og flekk má ei sjá
um hið fríða himintjald,
og hvelfingu blá byggja vindarnir þá
og blíðsólar glitrandi vald,
að gröf minni æ þeirri altómu’ eg hlæ
og úr úða-hellunum sný,
sem barn úr kvið fer ég, sem andi’ úr haug er ég
upprisin, og byggi’ alt á ný.
Sigfús Blöndal þýddi.