Eimreiðin - 01.09.1901, Blaðsíða 63

223
Snjó sálda’ eg mér frá nið’r á fjöllin há
og fururnar stynja þá hljótt,
og um nótt sérhvert sinn er hann svæfillinn minn
er eg sef í faðm stormsins svo rótt;
höll minni há, efst turnunum á
situr Elding, leiðtogi minn,
í fjötrum kreptar, í hvelfingum hneptar
hamast þrumur með öskurróm sinn;
og hægt og í ró yfir hauður og sjó
mér heldur minn leiðtogi æ,
því af ást mun hún hrífast til andanna’ er svífa
djúpt undir þeim dimmbláa sæ;
yfir hól, yfir klett, yfir læki svo létt,
yfir láglendi' og vötnin blá,
hvert sem fer hún í draum, undir fjalli eða straum
felst andinn, er vill hún ná,
og í himninum hám og hans brosunum blám
ég mig baða’, er hún rignir sér þá.
Og sólrisu-andinn með eldvængi þanda
og augu sem stjarnglóðin rauð
hleypur merlandi snar á mitt máttuga far
er morgunstjarnan skín dauð,
sem á háfjallaklett, sem er hrikt og skvett
er hann hristist í skjálfta lands
getur örnin kvik setið augnablik
í árljóma gullvængja hans;
er frá skínandi sjó andar sólsetrið ró
og sælu í ljóshýrum blund,
og úr upphimins djúpi í eldrauðum hjúpi
hnígur aftaninn niður á grund,
að mér vængina’ eg dreg, kyr sem dúfa sit ég
og dvel mínu’ í hreiðri um stund.
Og hið hringbúna fljóð hlaðið- hvítri glóð,
heitin Mánadís jörðunni á,
líður glæstari’ en gull yfir gólf mitt líkt ull,
sem golurnar miðnætur strá;