Eimreiðin - 01.09.1909, Blaðsíða 34

194
því er aö skifta. Hér hefði andstæðingaminnihlutinn ekki getað
unnið á.
En ábatinn hefði komið fram í því, að þeir hefðu haft
frjálsar hendur. Og »Landvarnarmenn«; eru vafalaust svo
margir á þinginu, að þeir hefðu getað haft í öllum höndum við
stjórnina, haft sitt fram, þar eð stjórnin hefði átt líf sitt undir
þeim. Með því hefðu þeir unnið henni gagn, er í réttu horfi var
haldið. En um fram alt hefði þetta geta orðið til ómetanlegs
stjórnmálahagnaðar þjóðinni, er einn flokkur var uppi í landinu
hreinn, flokkur, sem brátt hefði orðið voldugur sem »hreins-
unareldur« þjóðmálaskoðana, saltið, er haldið hefði sjálfstæðishug
þjóðarinnar hressum og óskemdum! Slíkum flokki átti ekki að
vera það mest í mun, að tylla sér upp á valdaskörina; hann átti
altaf að vera á verði og hlutverk hans var í fremstu röð, að
undirbúa hinn íslenzka sjálfstæðisjarðveg, svo að þjóðin gæti á
sínum tíma uppskorið fult frelsi landsins. Er því var borgið,
mundi hitt hafa komið af sjálfu sér, — enda má nú líka með
sanni segja, að nú á tímum eiga þeir einatt drýgstan þátt í stjórn
landanna, er eigi eru »stjórnarmenn«.
Landvarnarmenn geta nú orðið ekki farið þess duldir, að
þeir, er undir þetta nafn játast, verða ekki einungis að vera
»sjálfstæðismenn«, heldur og skilnaðarm enn. Pað er bein af-
leiðing landvarnarstefnunnar. Landvarnar- og sjálfstæðistakmarkið
er skilnaður.
En í staðinn fyrir að haga sér eins og þeim bar skylda til,
verður ekki betur séð en að Landvarnarforingjarnir á þingi hafi
neglt sig fasta upp við stjórnina; þeir geta þó bætt ráð sitt enn
þá. En afleiðingin af þessu fargani verður líklegast sú, að Land-
varnarmenn meðal þjóðarinnar (er halda átti saman og efla)
tvístrast »milli Björns og Hannesar« (hins núver. og fyrver. ráð-
gj.) og er það ekki sérlega heillavænlegt, fljótt á litið, hvernig
sem úr því kann að rætast. Enginn veit ennþá, hvernig Skúli
fer að ráði sínu eða hverjir honum kunna að fylgja. — Landvarn-
arblaðið »Ingólfur« hefir verið látið koltna út af fyrir hand-
vömm — því að ekki tel ég »bannlagaandstæðinginn ópólitiska«
þess verðan, að hann sendist kaupendum sem framhald hins.
Hvar er nú málgagn Landvarnar, er málstaður hennar þó hefir
sigrað með þjóðinni? — — Ekki er það að vísu óhugsandi, að
mjög hafi þetta orsakast alt af slysni hjá leiðtogunum. En sú