Eimreiðin - 01.09.1909, Blaðsíða 18

178
»Já, elsku vinur, konan þín er alveg makalaus! Hún verður
fallegri og fallegri í hvert skifti sem ég sé hana. Segðu mér nú hrein-
skilnislega: Ertu ekki hræddur um hana, þjáist þú ekki af afbrýði?*
Húsbóndinn: »Ónei, því sjáðu — mér er óhætt að trúa þér fyrir
því — ég sé, okkar á milli sagt, svo um, að hér komi aldrei neinn á
heimilið, sem kvenmanni, sem hefir nokkurn snefil af heilbrigðri
skynsemi og sæmilegan smekk, gæti komið til hugar að verða ást-
fangin í.«
Á Brimavöllum.
Dagur blikandi fjaðrir fellir,
flýgur áfram til betri landa.
Nóttin rekkjunni’ í hafið hellir.
Haustið kallar um eyðigranda:
Vinnumaður minn hefjist handa,
Kári brýzt fram á Brimavelli,
blístrar stökur úr gömlum óði,
hvetur ljáinn með hörðu svelli,
höggið reiðir af jötunmóði,
hvissar undir með ægihljóði.
Geisar sprettótt að gamni sínu,
glennir sig yfir víða flóa;
özlar teiginn í einni brýnu;
eigi hefir hann skára mjóa.
Ljáin gusast á báða bóga.
Síðan heldur hann heim af teigi
hægaganginn um fjörusanda.
Opnar himininn dyr að degi.
Drynur haustið um eyðigranda:
Unnið hefur þú vel að vanda.
*
* *