Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 16

16
g. Veirar-síuna.
Eg kvarta, ég kvarta, því kvalir mig þjá;
því kalt er hjá stjörnunum himninum á,
og hel yfir heiminum kalda.
Og mennirnir hamstola hjarninu á,
unz hníga þeir allir og verða að ná,
því enginn veit, hvert skuli halda.
Peir ljós þykjast eygja við annaðhvort stig
og ætla þar skjól til að verma sig,
af hretunum hraktir og barðir.
En að aftra þeim falls, það er ólífis sök
og öllum er búin hin sama vök.
Hví viljið þið vera svo harðir? —
10. Harmafregn.
Bylur í Ásgarði, brostin vígin:
»Baldur er hniginn,
ljóminn horfin frá Herjans sall«
Baldur er hniginn, Baldur er hniginn,
segir hríðin við storminn, sem stynur og hvín yfir strönd og dal.
Lindin í heiði fær hljóðið
og hvíslar að fossinum voðans orð,
fossinn, sem lært hefur ljóðið,
les fyrir elfunni sólguðsins morð;
orðið svo hverfur í hafið,
hlymur við ólgan og kafið:
»Baldur er hniginn, Baldur er hniginn!«
Drynur og stynur og dynur í Valföður sal.
11. Vegur allrar veraldar.
Veðrið hamast við hafsins bað,
himininn bárurnar þvo.
»Maður féll út!« En kapteinn kvað:
Svo, svo.