Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 55

55
tilfinningu. Ljósgeislarnir léku feluleik í dökku, gljáandi hárinu.
Og ég sat þögull til hliðar og teigaði sönginn og fegurð hennar
sárþyrstum augum og eyrum.
Gluggarnir snúa í vestur. I sólarlagsáttina .... Hérna úti
á tröppunum stóðum við oft seint á kvöldin. Legar sólin glóði
við hafsbrún. Breiddi glitrauða geislaábreiðu á sjóinn til hinna
yztu, móbláu skýjahliða. Og hvít jökulstrýtan vaföist í Ijósa,
rósrauða náttslæðu.........Og andvarinn hvíslaði eldheitum ást-
arorðum að sofnandi blómunum í hvítri smáralautinni.
Nú starði stólgarmurinn á mig, aleinn, köldum og glottandi
augum.
Pað hallar af degi. Fjöllin verða eldrauð, fjólublá. Og víkin
gránar. Uppmjóan, rauðan kirkjuturn ber við dökknandi himin-
inn. Eg lít yfirum víkina á grásvart hraunið.
— Vorkvöldin í hrauninu............. Svo hlý og dreymandi
mjúk yfir grænum, birkihvelfdum kvosum. Aftanskinið kastar
purpuraroða á ávalt andlitið undir mikla, dökka hárinu. Bláu
augun hennar, er áttu svo skæran og heitan rósbjarma...............
Og varirnar eins og kvikandi blóð — — — — — —
Klukkan sló ellefu. Eg raknaði úr mókinu. Hinu vakandi
dái endurminningarinnar Og mér var svo kynlega hrollkalt.
Eg átti að sofa í svefnherbergi Hildar. Eg þekti það vel
aftur. Einlit, hárauð veggjatjöld og hvítir gluggakarmar. Rós-
etta uppi í loftinu. Nú var það orðið smekklaust gestaherbergi.
Myndirnir horfnar af veggjunum. Allir þeir óteljandi smámunir,
sem gera herbergi kvenna svo yndisleg. Allur sá ungi, granni
vorblær, sem leikur um svefnstofur tvítugra stúlkna. Og hver
maður ber lotningu fyrir svefnherbergi ástmeyjar sinnar.
Pessi fáu, bragðlausu hótelsbúsgögn erta mig. Mér finst það
persónuleg móögun við sjálfan mig. Allsstaðar þarf tíminn að
hola því hversdagslega og ljóta inn. Par sem á að vera friðhelg-
ur blettur..........
Björt sumarnótt. Hrein og siðlát. Eg horfi út í kirkjugarð.
Yfir græn, hljóð leiði með angandi reinfanartoppum. Ilmurinn
berst inn til mín. Eins og síðasta kveðja frá henni. Mér finst
ég heyra andardrátt hennar í hæga nætursuðinu.
Mér líða fyrir hugskotssjónir þessi sex ár, sem ég var hér
með annan fótinn. Sumar stundirnar líkjast hvikulum geislablett-
um í blátærri á. Én aðrar ógn og angist haustnóttanna, þegar