Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 25

25
VI. OSSIAN-NILSSON.
Svíýjóð.
Sástu fyrri foldu stærri,
fegri útsýn nærri, fjærri,
víðari skóga, sæ og sund?
Bak við þúsund bjarka svalir,
blika nýir hálsar, dalir —
aftur og aftur: Sjáðu, sjáðu
Svíaþjóð, þitt móðurland!
Par til heiða hækka vegir,
hér inn dimmi skógur þegir:
Horfð’ á alt um aftanstund;
byrgðu inni alt, er sérðu,
og í minni gervalt berðu,
trein svo þessa sýn, er sástu,
sálu þinni í vöku og blund;
Bak við skógs og tjarna traðir
tindra bjartar hálsa-raðir
mintia á brim og báruskúm;
hátt á brúnum stofnar standa,
strjálir, hvítir, merki sanda,
eða verðir hafs við húm.
Kvöldið líður, birtan bliknar,
brúnir sortna, skugginn þyknar —
hann sem bráðum byrgir alt.
Enn þá lýsa gráir geirar,
grillir næst í bláar eyrar;
nú sést aðeins næturhafið
nepjulegt og dautt og kalt.
Hrifin sýnist heli og dauða
hrími sveipuð mörkin auða,
tryltum líkist töfrasjó.
Bleikir þokuskuggar skríða:
Skyldi landið sólar bíða,
eða þreyja ár og aldir
undir slíkri heljarró?
Löng er nóttin; hræðsluhrylling
hrímið elur, drauma, trylling,
enginn ræður Urðar rök.
Fold og himin hrt'mið dylur;
hvað er það, sem sjórinn hylur?
Lokar himni hafið eða:
himinn, áttu hvergi vök?
Hvað er þögn sú? Kvörtun,
klögun?
Kannske hitt, hún spái dögun?
Ertu, skuggi, skapadrómi?
Skyldi’ ei heldur daga ljómi
bak við skóga, fen og flæði,
eftir dáðlaust dauðamók? —
Arnsúg heyri’ eg þjóta þungan,
þann er leysir heljardrungann,
dynur undir Dauðahaf!
Ljósíð kemur, svefni svifta
Surtar neistar, til að lyfta
því til lífs, sem guðinn gaf!
Lítið á, hve ljósið frjálsa
laugar gulli fell og hálsa,
sjáið nýjan sólarbratid!
Alt hið lága enn þá sefur,
alt hið háa ljómi vefur.
Heill þér sól; ég sé þinn morgun,
Svíaþjóð, mitt fósturland! —