Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 20

20
Og karlinn fór; ég horfði lengi á hnakkann,
og heyrði, hann stundum ræskti sig og hló,
og loksins hvarf hann allur bak við bakkann,
er blessuð sólin hneig með spekt og ró,
en út við sandinn aldan reis og dó.
III. ANDERS OSTERLING.
1. Hdiíb.
Nú er mér lífið nærri
og nú ertu, sál mín, hraust.
Pað kom með blíðunni kærri
og kveikti mér von og traust.
I huga mér hátíð sefur
með hlýjustu sumarfró,
og yndið mig örmum vefur,
sem alt sé friður og ró.
Nú þekki ég þrautanna meining,
nú þekki ég gleðinnar stund;
að lokum kemst alt í eining,
því alt er að mæla sér fund.
»Andante« lifir og ómar
í alheimsins reginkór,
og heilagir undirhljómar
því hjálpa, sem afvega fór.
Og nú er mér lífið nærri,
og nú ertu, sálin mín, hraust.
Pað kom með blíðunni kærri
og kveikti mér von og traust
Og nú vil ég glaður geyma
hin góðu fagnaðar-orð,
og helgina halda og dreyma
að hólpin sé gervöll storð.
2. Lofsöngurinn (hymnos).
Sem alda rís af andans vöknun hafin,
unaði fylt og þó af stunum kafin,
eins söngsins lofgjörð svellur, rís og hnígur
svífur með oss í hvolfið bláa, víða;
blessuð blíða
ber oss og dillar; lífið laga stígur.
Sem nóttin deyr, er dagsins lítur roða,
deyjandi ómur tóna fer að boða;