Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 36

36
Maðurinn hét Hallgrímur og var austan af Síðu. Stúlkan hét
Guðrún og var einkadóttir hans.
Hallgrímur var stór maður vexti og karlmannlega vaxinn.
Nú sá varla nokkursstaðar á honum vöðra vegna megurðar.
Hendurnar voru stórar og beinamiklar, og nú var sem greiparnar
næðu upp að úlfliðum. Par var ekkert undir skinninu annað en
bein og sinar.
Andlitið var eins útleikið. Pað var eintóm beinagrind, sem
skorpið skinnið, blakt og veðurbitið lá í hrukkum utan um. Dá-
lítill skegghýungur á niðurandlitinu skýldi því, hve kjálkabörðin
voru hvöss og varirnar þunnar.
Bæði hann og barnið líktust því, að þau hefðu legið vikum
saman í gröf sinni og risið síðan upp aftur.
Þau voru bæði klædd lélegustu görmum, slitnum og skriðnum
í sundur, svo að víða sá í berar kjúkurnar gegnum þau.
Hallgrímur hafði leðurskó-ræfla á fótunum, sem lítið voru
orðnir annað en vörpin. Barnið var alveg berfætt.
Barnið svaf óvært og dró andann með ekka í svefninum.
Faðirinn studdist við olnboga og horfði á það, en lagði sig út af
á þúfuna við og við, til að hvíla sig. Hann gat ekki stuðst á
olnbogann nema stund og stund í einu.
I svip hans varð ekkert annaö séð en angist og örvænting,
samfara ósegjanlegri þreytu og eftirstöðvum langvinnra hungur-
kvala. En í augunum, sem þó voru hálfsloknuð, brá fyrir ein-
hverju, sem helzt líktist eldi.
— Pegar eldurinn hafði eytt bæinn, þar sem hann var í hús-
mensku með konu sína og þetta eina barn, tvístraðist alt fólkið,
sem þar var, og leitaði á náðir góðbúanna.
Pá skildu þau hjónin og sáust ekki nema stöku sinnum upp
frá því, og loks aldrei.
þau dvöldust þó bæði í bygðarlaginu fyrst um sinn, alt fram
undir haustið; því að altaf var vonast eftin, að þessari plágu
mundi af létta.
I’ann sumartíma hafði Hallgrímur séð meiri undur, en hann
hafði trúað, að borið gætu fyrir nokkurt dauðlegt auga.
Hann hafði séð hvítglóandi hraunstraumana velta hægt, en
miskunnarlaust, á bygð lönd og blómleg, og eyða öllu, sem fyrir
þeim varð.
Hann hafði séð menn hlaupa í dauðans ofboði frá eignum