Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 40

40
entust, og loks skribiö inn í yflrgefna bæi. far börðust þeir síð-
ustu baráttunni.
Sumstaðar risu þessar beinagrindur upp til hálfs, störðu ótta-
legum græðgisaugum á þau feðginin, opnuðu nærri því varalaus
ginin og reyndu að segja eitthvað, sem helzt líktist: »í guðs
bænum — drekka«.
Sumstaðar höfðu menn ráðist á beinagrindurnar úti á víða-
vangi og nöguðu með græðgi hungurdauðans skinn og sinar af
beinunum — rifu og slitu með fingrum og tönnum alt hvað af tók,
og lögðu sér það til munns, sem heilbrigðum mönnum mundi
hafa boðið við. Peir flýðu eins og kirkjugarðs-kettir, þegar þeir
sáu, að menn komu að þeim. Manneskjueðlið skein þá eins og
glæta í gegnum hungurtryllinguna.
Petta og annað eins hafði Hallgrímur horft upp á. Marg-
sinnis hafði hann falið höfuð barnsins upp við bringu sér, til þess
að það skyldi ekki sjá þessar hörmungar.
Sælir voru þeir, sem þegar voru dánir, hafði hann oft hugsað
með sér. Sælir voru þeir, sem létust svo nærri mannabygðum,
að kristilega sinnaðar manneskjur náðu til þeirra og komu þeim
ósködduðum í vígða mold, þar sem beinin fengu að hafa frið —•
þó að þeir færu í gröf með mörgum öðrum, og ekkert væri utan
um þá annað en tuskurnar, sem þeir höfðu dáið í. Sælir voru
þeir, sem þegar voru sofnaðir síðasta svefninum, þótt úti á víða-
vangi væri eða uppi á heiðum; þeir voru búnir að afljúka stríðinu.
Betra var þeim, að hrafninu kroppaði úr þeim augun, en þeir
sæju meira af slíkum hrellingum. Betra var þeim, að soltnar
skepnur nöguðu kjúkur þeirra, en að þeir skriðu lengur og bröltu
sér til kvalar.
Nú voru liðnir fjórir dagar, síðan þau feðginin höfðu nokk-
urn mat bragðað. ?að var á Víðimýri. Par haíði þeim verið
borinn út á hlað eysill með heitum grasagraut. I grautnum kendi
sama sem einskis mjöls. Fjallagrösin höfðu verið látin liggja í
vatni og margþvegin; samt var brennisteinsbragð að þeim. Brytj-
aðar holtarætur, á stærð við matbaunir, syntu í þessu mauki.
Pessi næring var gefin í guðs nafni, og guð beðinn að blessa
hana, og hún var einnig þegin með hjartanlegum þökkum. Og
með þá hressingu, sem hún veitti, var lagt á Stóra-Vatnsskarð.
Pað síðasta, sem Hallgrímur hafði lagt sér til munns, voru
vörpin af skónum, sem barnið hafði á fótunum. Pau bleytti hann