Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 19

19
Og enti þá lýstu augun þessu stríði,
er eitt einn var í sálu mannsins lagt,
af valdi því, sem angrar alla lýði,
þótt alt í byrjun heilagt væri sagt,
— lífsins og dauðans mikla kynjamakt.
En silfurskeggið kiptist við á kalli,
sem kæmi glott á þulsins skorpnu vör
og gletni hló und gömlum brúnastalli,
sem grilli í dag á bak við fjallsins skör,
og kveiki von um vor og kraft og fjör.
Og gamla limi tók nú kall að teygja,
og tröllið enn þá nær að flytja sig.
Ég hræddist fyrst, en samt mér varð að segja
»Hvort sér þú nokkuð, er má gleðja þig,
sem þjáður fetar fyrirdæmdra stig?«
Hann glotti’ og segir: »Hart var sorgasviðið,
en sorgin þvarr því meir sem áfram leið,
og svo er talsvert tímans skeið var liðið,
ég tók að hjarna, sigra flesta neyð,
sem hetja vil ég enda æfiskeið.«
»1 sálu mína hefur angi hrotið
af hláturkend, er vekur innra spott;
þar efra hygg ég eitthvað veilt og brotið
við Alveldisins gamla réttarþvott;
mér virðast rökin rugluð, ilt og gott.«
»Einum er sorgin, öðrum gleðin gefin,
sem gæðum lífsins réði kenjótt barn —
sem einhver limur læðist inn í vefinn
og lokaþráðum blandi hvers manns garn;
einn verður helgur, annar klækja skarn.
»Veraldarstjórnin stefnir, finst mér, öfugt,
og stýrir krókótt lífsins auðnubát.
Eg hlæ að því, sem hátt er nefnt og göfugt,
og hata tímans vizku, raup og stát.
Hvað er að gráta heimsku, flan og fát?« —