Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 60

6o
Kom hin haustkalda
hélugríma,
skalf þá veikstilka vinur:
»Svikið hefur mig
sól í trygðum,
nú mun ég bana bíða.«
Brosti ég
að hans barnslyndi,
mundi’ eg eigin æsku;
falla munu blöð þín
bleik til jarðar,
en víst mun stofn þinn standa
Leið nótt,
lýsti nýr dagur,
huldi héla rjóður;
en vininn minn,
veikstilka,
sá ég aldrei aftur.«
Drúpir dimmviður
dökku höfði,
dagur er dauða nær;
hrynja laufatár,
litarvana,
köldum af kvistsaugum.
II. SONNETTA.
Vorið er liðið, ilmur ungra daga
orðinn að þungum, sterkum sumarhita,
æskan er horfin, engir draumar lita
ókomna tímans gráa sinuhaga.
Við erum fæddir úti á eyðiskaga,
eilífðarsjórinn hefur dimma vita,
fánýtar skeljar fyrir blóð og svita
fengum við keyptar, það er mannsíns saga.
Pó hef ég aldrei elskað daginn heitar,
— eilífðar nafnið stafar barnsins tunga —
fátæka líf! að þínum knjárn ég krýp,
áþekkur skuggablómi, er ljóssins leitar,
— leggurinn veldur naumast eigin þunga —
fórnandi höndum þína geisla eg gríp.
JÓHANN SIGURJÓNSSON.