Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 3

3
— nema þeir styddu sig við íslenzka háttu og hugbrigði. Pannig
þekkir enginn Islendingur þá Burns eða Heine, fyr en menn lesa
ljóð þeirra á þeirra tungum. Og þannig sjá ekki útlendir lesendur
af þýðingum þeirra Ólafs Hansens eða Poestions »aðgreining höfð-
ingjanna« hjá oss, heldur mun þeim finnast, að vér allir syngjum
með sama nefi, hvað braglistina snertir. Enginn þýðir annarra
skáldskap að gagni, nema hann sjálfur sé skáld. En það er ekki
nóg. Skáld, sem þýðir skáld, verður að kunna, meðal annars,
að stilla vel og stýra afli sínu — eins og góður glímumaður, sem
ýmist dregur af sér eða sækir sig, eftir því, hvort hann fæst við
barn eða berserk, og hvað sem er þar í milli. Pá má bezt tak-
ast þýðing, þegar tunga þess, er þýðir, hefur sviplíka orðgnótt,
og ekki minni, en frumskáldið hefur haft.
Eftir þetta örstutta yfirlit set ég hér nokkur sýnishorn af
ljóðum sex sænskra skálda.
I. KARL SNOILSKY.
í. Eiríkur fjórtandi■1).
(Frægt sönglag í Svíþjóð).
Undir veifum léttisnekkjur líða,
Löginn fagra gylla aftanský;
óma lúðrar, andar sumarblíða,
anga bjarkir, speglast vötnum í.
»Stillið árar, höfum hljótt á sæ,
heilög nóttin faðmar láð og lög og bæ.
Lygnt á Legi nú,
lúður þegi þúl«
Nú lætur Eiríki lífið.
Horskur sjóli hreyfir gígju sína;
hana styður silkivarið kné;
Sjafnarmál í hönduin konungs hlýna
hlymja strengir, ómar sedrustré.
o: Svíakonungur 1560—6S. Varð brjálaður og dó í dýflissu af eitri 1577*
Hann var gáfumaður mikill, en vanstiltur og auðnulítill. Hann unni Karenu
Mánsdóttur, fátækri stúlku, og gerði að drotningu sinni; varð hún svo helzta
fró hans í fangelsinu.
I*