Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 5

5
En þó var sem mér fyndist fátt um fögnuð þessa dags;
ég heyrði óma helgisöngs og heiðarpípu lags,
og sá, hvar horfði Maríu-mynd frá múrnum líkust draum,
og enga hugmynd hafð’ eg um, hvað hreyfði fólksins straum.
Að borðinu ég lægra laut og leit þar bókaval,
er geymdi alt það söngvasafn, er sænskum dillar hal.
Eg rakna við og rétt í því ég rekst á tímaskrá
frá fyrri tíö, og fletti við. Og fyrst við það mér brá.
Er desember? Er sagan sönn, og sit ég hér í ró?
Á morgun jólin — jólin sjálf! Og ég sem gleymdi þó!
Svo tíminn hefur töfrað mig við Tífurs gula flóð,
unz engin sá ég áraskil og ekki hvar ég stóð!
Ó landið, landið, landið mitt, sem liggur úti og frýs,
með jólaljós og jólafrið og jökul þinn ogís!
Og ég, sem hvergi óðal á, né arinhlóð og bú!
Man enginn framar eftir mér? Minn andi svara þú!
Guð blessi þig, mitt ljúfa land, og lýsi yfir þig
hans eilíf dýrð, þótt ekkert ljós sé eftir fyrir mig!
Og þróist korn í þíðri jörð um þína vetrar-nótt,
svo aldrei vanti björg og brauð á borð hjá sænskri drótt!
Eg sé ei framar suðrænt land né sumarblíðu stund,
eí skógarlim né skæra lind við skuggasælan lund,
og farfaskrautið finst mér kalt og fegurst engi bert,
því sál mín hefur héðan flutt, og hjartað ráðið — hvert.
Ég þekki kæra bæjarbygð við bjartan lagarós,
og rík og snauð ég horfi á hús, með heilög jólaljós,
í kvöld skal öllum gera glatt hið góða jólabrauð,
og jafnvel kalinn farandfugl skal finna skjól og auð!
Ég kem í hús — og þekki það — og þar er kveikt á tré;
þar leika enn hin ljúfu börn; í leiknum mig ég sé!
Á meðan úti alt er svart og eintóm nótt og hjarn,
þar inni gerir glatt og bjart hið góða Jesúbarn.