Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 54

54
nokkurntíma mætt slíku mótlæti og sorg, sem ég átti viö að
stríða.
En dauðinn var sárari — — það var danskt jólaveður með
krapi og kulda. Götuljósin glottu og vörpuða óhreinlegum bjarma
á öhreina húsveggina og snjóblautar göturnar. Eg gekk um og
horfði á fólkið, sem þyrptist við dyrnar á Industri. Hlæjandi
og skrafandi. En ég sá það ekki ... í huga mér hljómaði í
sífellu, eins og brot úr hálfgleymdu lagi: Dáin.........dáin —-
dáin. Og ég hugsaði ekkert. Aðeins óljós sársaukatilfinning í
hnakkanum . . .
Báturinn skreið upp í sandinn. Eg stekk á land og borga
köllunum. Sé þá leggja frá aftur. Rauða og svitagljáandi í
framan.
En sumarið brosir í yzta fjólubláma hinna lágu, fjarlægu
hæða. —
Gamla bátskriflið húkir þarna enn. Alt fúið í sundur. En
prentsmiðjan er rifin. Par sem við Valdi lásum próflestur, og
fórum í sjóinn á milli. Um nónbilið lágum við oft á vellinum
fyrir utan. Teiguðum sólskinið meðan hitinn steikti blikkþakið.
Og æðarfuglarnir kurruðu úti undir Tjarnarhólma eða vöppuðu
þar undir mjóum, gálgalegum hræðustöngunum, því að hrafninn
var vogestur mikill. Stal eggjunum í morgunmat handa ungunum
sínum. Og aumingja æðurin sat eftir, sljó og varnarlaus.
Nú fann ég, að árin vóru horfin. Æskunnar sárglöðu ár.
Sólin skein eins bjart. En hún vakti ekki lengur sama endur-
skinið í sál minni. —
Eg gekk heim. Fann Pórarin að máli og fékk leyfi hans
til næturgistingar. Nóg húsrúm. Hann notar bara þrjú berbergi
og eldhúsið. En húsið er stórt um sig. Gamalt, tvílyft steinhús
með djúpum, skýlandi gluggakistum. Og með öllum blæ liðinna
tíma yfir sér.
Eg fékk lyklana og gekk inn í dagstofuna. Einn þrífættur
stólgarmur húkti úti í horni. Eins og örvasa gamalmenni, sem
hefir lifað alla sína gleði. Situr og horfir á rústir æskunnar og
tómleikann í kringum sig með hálfsúrum, hálfsaknandi augum . . .
— Vá sátum við öll hér í stofunni. Á kvöldin þegar búið
var aö kveikja. Stormurinn og myrkrið fóru hamförum fyrir utan.
En græni lampinn breiddi svo trygga og hvílandi birtu ....
Hildur spilaði á fortepíanóið með þýðri og sjálfsgleymandi