Eimreiðin - 01.01.1911, Side 58

58
— Ég elskaöi þig undireins og ég sá þig. Á barnslegan
hátt í fyrstu. Alt hjá þér hreif mig. Er það nokkuð undarlegt?
. . . . IJú ert svo ung og fríð..........
Augun þín . . . Heitt, löngunarfult dreymandi sólblik á bak
við hálfdökkan bláma fjarlægra, dularfullra vatna. Éau lokka
eins og mær með útbreiddum örmum. Inn í álfalandið. Hið blá-
hjúpaða land álfa og æfintýra. Éar sem birkitrén halla sér út yfir
gljúfrin á kyrrum, fjólubláum kvöldum. Mæna til himins og gráta
með hálfopnum augum .... Land hinnar sárustu, ómælanlegustu
sælu, sem til er.........
Á þeim dögum var jafnvel sorgin sæl. Rann saman við gleð-
ina í sárum unaði. Sú tíð var sem æfintýranna fannhvíti svanur,
þrátt fyrir alla smábletti.
En hún hvarf og þú hvarfst mér líka. Og alt varð svo kalt
. . . . Hildur, þú veizt ekki hvað mér hefir liðið illa. En bak
við þokuna á hafi minninganna grilti ég stundum sólgylt, himin-
gnæfandi fjöll . . . Æskulandið.
Og það var svo gott að sjá þessar laðandi hillingar einstöku
sinnum á leiðinni yfir sandana miklu. Lífsauðnina, sem ýmist var
brennandi heit eða nístandi köld, en altaf tóm, eyðileg óg grá.
Með spanskgræn, eitruð blóm sorgarinnar fyrir vegamörk ....
En nú ert þú mín, eins og ég er þinn. Og ekkert skal skilja
okkur framar.
Pað hrikti ónotalega í pöllunum. Mér rann kalt vatn milli
skinns og hörunds. En gat ekki hreyft mig.
Hildur svaraði ekki. Blár glampi lýsti í augum hennar. Og
hún lagði hendur um háls honum og kysti hann...............
I því hrundu pallarnir. Brak af brotnandi staurum og hvellir
af fjölum, sem skella saman. Mökkur af hvítgráu kalkryki þyrl-
ast upp. I gegnum hann sé ég glitta í hvítan faldinn á Hildi.
Svo hverfur alt í niðamyrkri . ,.........
.........Ég hrekk upp af leiðinu við logandi, snöggan
sársauka í hvirflinum. Allur lurkum laminn og aumur f öllum
liðamótum. Rétt eins og ég hefði orðið undir pallahruninu-----------
Alt er sem áður. Kirkjan stendur þarna hvít, með rauðum
turni og þaki. Jafn alvarleg og hátíðleg sem áður, í blundandi
næturkyrðinni.
Skýjabakkar hrannast við sjóndeildarhring. Og dagsbrúnar-
fölvi sveipar jörð og himin.