Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 48

48
Hann gat ekki slitið augun af þessari vesalings-horgrind, sem
hjá honum lá. Pað var eins og þau sygju í sig sinar og skinn,
hverja ögn af lífi, sem enn var þar eftir. Pað var eins og þau
sæju gegnum ræflana, sem skýldu þessum litla, hálfdauða kropp,
og sleiktu vatidlega hvert einasta bein.
Varir hans bærðust ekki, en hungurinn hrópaði látlaust á nafn
guðs sér til styrktar, til að brjóta þessa ástríðu á bak aftur. En
alt kom fyrir ekki. Hann fann, hvernig viljamagnið dofnaði, með-
vitundin sljóvgaðist og hungursæðið greip hann eins og kalda. Nú
var ekki nema eitt ráð til bjargar — það allra síðasta.
I einhverri dauðans trylling stökk hann á fætur, þreif barnið
upp af jörðunni og kysti það, — kysti það hvað eftir annað með
hemjulausri áfergi. Barnið leit upp stórum augum og glaðvakn-
aði. Pað náði varla andanum fyrir kossunum. Og enn kysti hann
það og þrýsti því upp að sér með brennandi ákefð. Svo reif
hann það með afli frá brjóstinu á sér og —- fleygði því út í ána.
Hann stóð höggdofa uppi í brekkunni og skalf á beinunum.
Einhver ósjálfráð fávizka hindraði hann sjálfan í því, að láta fall-
ast út í ána. Hann starði fram undan sér, en sá ekkert; alt
rann saman í móðu fyrir honum. En hann sá þó; sálin tók
myndir af því, sem fram fór, geymdi þær einhverstaðar langt inni
í leynum hugans og kom með þær aftur fram í meðvitundina,
skýrar og skarpar, þegar tíminn var hentugri. Pannig er starfi
skilningarvitanna farið í stöku tilfellum hjá oss mönnunum.
Altaf síðan, meðan hann lifði, sá hann Blöndu, jökulgula á
litinn, með líðandi þungum straumi. Upp úr henni kom snöggv-
ast handleggur og öxl á barni, en hvarf undir eins aftur.
En þessa stundina vissi hann ekkert af sér. Meðvitundin
gerði það miskunnarverk að yfirgefa hann.
Daginn eftir kom hann æðandi beint í fasið á líkfylg við
túngarðinn á Æsustöðum. Hann þversperti götuna fyrir fólkinu,
baðaði út höndunum og augun ætluðu út úr höfðinu. Bessi ámát-
ega beinagrind orgaði af öllum kröftum upp á manneskjurnar:
»Eg hefi drepið barnið mitt!«
Svo hneig hann niður við fæturna á fólkinu.
Hann var borinn heim í bæinn og reynt að hressa hann við.
Pað tókst að nokkru leyti, með stakri alúð og nærgætni. En vitið
vantaði hann jafnan upp frá því.
Hann gat ekki sagt frá því nema með slitringi, sem á daga