Eimreiðin - 01.01.1911, Qupperneq 47

47
ins, og ekki eins og hinir »góðu« leikarar, sem leggja aftur augun
og biðja framan í áhorfendum sínum, til að sýna þeim, hvernig
eigi að biöja, eftir »kúnstarinnar reglum« —, heldur eins og sá
maður, sem sér framan í það, sem miklu er skelfilegra en sjálfur
dauðinn.
Hann var fyrir löngu búinn að sætta sig við þá hugsun, aö
sjá Gunnu litlu deyja í fanginu á sér — barnið, sem hann elskaði
eins og lífið í brjóstinu á sér, barnið, sem hafði orðið honum
hjartfólgnara við allar þær hörmungar, sem þau voru búin að þola
saman. En þetta, þetta nafnlausa — þegar það kom, þá fékk
hann flog um allan líkamann og barðist við sjálfan sig baráttu
örvæntingarinnar. Pá bað hann og hrópaði til guðs án afláts,
þangað til það leið frá aftur. Pegar af honum leið, hljóp út um
hann kaldur sviti.
Hann haföi reynt að kefja það meö því, aö brjótast áfram
með barniö í fanginu, biöja og særa menneskjurnar um að taka
það af sér, losa sig við það, eða þó að slökkva þennan eld að
minsta kosti eina dagstund, svo að hann fengi hvíld.
Hann hafði beöiö guð að taka sig til sín, taka sig frá þess-
um hörmungum. En guð heyröi illa slíkar bænir mantianna á
þessum dögum; þær voru margar, og margir urðu að bíða lengi
eftir bænheyrslunni.
Hann fann það sjálfur, að bænir hans var farið að bresta
máttinn. Pær voru orðnar að venjulegu varaskvaldri, eins og kór-
dyrabænirnar. Pær flögruðu með jörðunni eins og vængstýfðir
fuglar, en komust ekki upp til guðs. Til hvers var hann að biðja,
þó að hann gerði það? Guð var eins og mennirnir, harðbrjósta
og heyrnarlaus.
En Petta — kom aftur og aftur og altaf með vaxandi afli.
Hann vissi af því innra í sér og skalf af ótta fyrir því. Pað starði
á hann langt innan úr myrkri sálarinnar með glóandi græðgisaug-
um, og stökk á hann þegar hungurflogin voru sárust, stökk á
hann eins og rándýr, sem ekki finnur til minstu miskunnar.
Hann trúði því fastlega, að sá vondi hefði sjálfur blásið hon-
um því í brjóst. Pað var dýrslegasta ástríðan í dýrseðli hans, sem
hungurskvalirnar voru látnar vekja upp. — Pað mátti einu gilda,
hvað það var. Hann fann mótstöðuaflið gegn því fara sí-dvínandi
með hverjum degi, hverri stundu. Einhverntíma næði það valdi
yfir honum, þá misti hann stjórnina á sjálfum sér og þá — —