Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 8

8
II. GÚSTAF FRÖDING.
í. Alkíbíades.
Svo mæla allir: Alkíbíades
er yfirtak. Og hvað er sagt um hundinn?
Já, það er víst, að hann er hverjum fremri
og æðstur allra evþatrída}) vorra;
en slíkur hundur sezt ei undir sólu.
fví sjáum eyrum, lítum augun, trýnið,
og þá ei sízt á þykkva skottið, skottið!
Pú sérð, vor ítri Alkíbíades,
að allur lýður tignar þig og dáir,
og það er víst, að allir menn þér unna.
»Pú þekkir eigi Aþenuborgar lýð!
En úti í Spörtu er áræðið og vitið
nóg til, að seld sé herstjórn manni í hendur.
En hér þarf hest og hund og fríða konu,
alræmda snót, ef ná skal veg og völdum.
þú þekkir mig ei — mann, sem leikur sér
að drýgja dáð, sem djúpvitrustu garpar,
þótt allri orku beiti, aldrei megna.«
Eg veit ei, hvort þú veizt, Alkíbíades,
að nú er enginn angurgapi sagður
ljótari en þú, inn leiði bragðakarl,
þú heitir hundaspillir, rófurænir!
Hvað kom þér til, er allir áður dáðu,
að höggva skottið hundsins: frægðar þinnar?
»Pað kom mér til, að alt of lengi þögðu
Aþenumenn um Alkíbíades.
Fallinn er hver, sem fólksins tunga gleymir.
En hinn, sem allir benda á og blína
um borg og torg, og þótt því valdi hatur,
hann er ei fjærri hershöfðingjans sæti.«
x) Svo kölluðust aðalsmenn í Aþenuborg.