Eimreiðin - 01.01.1911, Side 65

65
Og hann kallaði á börnin sín að barnasænginni og sagði
við þau:
»Pað er síðasta óskin mín, að þið troðið svo mörgum gull-
peningum í kistuna mína, sem þið getið í hana komið.«
Hann stundi þungan:
»Sparið ekki gullið. Troðfyllið kistuna af gulli.«
Og sömu nóttina dó hann.
Og börnin urðu við síðustu ósk hans og tróðu þúsundum króna
í tómum gullpeningum í kistuna hans.
Svo kom hann í annan heim. Par tók undireins við hið vana-
lega formvastur — með spurningar og innritan í ýmsar bækur:
það var verið að fletta upp í embættisbókum, yfirheyra og gera
upp reikninga, og allur dagurinn gekk í þess konar vastur.
Par eru sem sé líka skrifstofur og lögreglustofur og hvers
konar vafningar af því tægi.
Og veslings maðurinn varð endalaust að þjóta úr einni skrif-
stofunni í aðra, og á endanum var hann orðinn svo þyrstur og
hungraður, að honum fanst, hann ætla að hníga niður.
»Petta má ekki svo til ganga,« hugsaði hann, »ég verð að
fá mér eitthvað að borða og drekka.«
Alt í einu rak hann augun í matsöluborð, sem var hlaðið af
matvörum og drykkjarföngum: smáréttum og styrkjandi staupum
alveg eins og í biðsals-matstofu á járnbrautarstöð. Pað var meira
að segja verið að steikja á pönnu á bak við matsöluborðið.
»Jæja,« hugsaði hann með sér, »nú get ég þá fengið mér eitt-
hvað að borða. Eg hugsaði lengi, að það væri nokkuð svipað
hérna á himnum eins og niðri á jörðunni. það var því happa-
ráð, er mér datt í hug að taka dálítið af peningunum mínum með
mér hingað upp. Nú skal ég sveimér borða mig saddan.«
Hann þreifaði glaður á peningabuddunni, sem var troðfull af
gullpeningum, og gekk að matsöluborðinu.
»Hvað kostar hún sú arna?« spurði hann og benti á sardínu.
»Fimm aura,« svaraði maðurinn við matsöluborðið.
sfað er ódýrt,« hugsaði auðkýfingurinn.
»Og þessi hérna?« spurði hann aftur, um leið og hann benti
á ilmandi brauðkollu.
»Hún kostar líka fimm aura,« svaraði maðurinn við matsölu-
borðið brosandi — það leit út fyrir, að honum þætti gaman að
því, hvað auðkýfingurinn varð hissa.
5