Eimreiðin - 01.01.1911, Blaðsíða 37

37
sínum — jörðum, bæjum, húsum, gripum og fénaði, öllum jarð-
neskum gæðum, sem guð hafði gefið þeim, og sjá það verða
eldinum að bráð.
Hann var sjálfur einn þeirra manna.
Hann hafði séð skepnurnar tryllast af hræðslu og skelfingu
og hlaupa beint út í glóandi eldkvikuna.
Manneskjunum hafði farið líkt og dýrunum. Síðast er hann
hafði séð vini sína og kunningja frá því á æskuárum, höfðu þeir
verið afskræmdir í framan af angist og örvæntingu, og sumum
höfðu menn orðið að halda.
Pannig voru síðustu myndirnar af þeim, sem nú geymdust í
huga hans.
Og ópin, veinin, bænirnar, særingarnar og formælingarnar,
sem hann hafði heyrt, suðaði enn þá fyrir eyrunum á honum.
Yfir öllu þessu lá heit, stæk, blá og eitruð brennisteinssvæla,
með gný í lofti og drunum úr jörðu — eins og helvíti sjálft væri
að flenna upp ginið.
1 þessum ósköpum skildist hann frá konu sinni, Hún slóst í
för með frændfólki sínu vestur til veiðistöðvanna á Reykjanesi, í
von um að bjarga þar lífinu. En hann tók Gunnu litlu í fang sér
og lagði austur á bóginn.
Hann hafði vaðið glóðvolga jökulstraumana skamt frá brún-
inni á eystri álmu hraunsins, sem þá hélt enn áfram að renna.
Peir voru hvergi dýpri en svo, að þeir væru væðir. En heilan
dag var hann að sulla í þeim.
Pegar hann var kominn yfir þá, fanst honum hann vera
genginn dauðanum úr greipum.
Eá sá hann héraðið sitt, sem lá í tungu á milli tveggja
óstorknaðra hraunflóða, sem runnu frá sömu upptökum. Framan
við tunguna voru hafnlausir sandar.
Hraunin breiddust út, er þau komu fram á sléttlendið, og
var sem þau mundu ná saman framan við bygðina. Péttir, hvítir
gufumekkir gusu upp, þar sem árnar beljuðu fram á glóandi
hraunin, eins og hundrað þúsund hverir væru teknir að gjósa; en
yfir var blár reykurinn upp af hraununum.
Pannig var héraðið, er það hvarf honum sjónum.
Austur í Fljótshverfinu var bygðin mannlaus; alt fólkið flúið,
enginn vissi hvert. Bæirnir stóðu opnir og öndverðir, sumir fallnir
til hálfs af jarðskjálftum. Inni í bæjarhúsunum lágu skrokkar af