Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 5

Mér heyrðist báran hafa ekka þarna upp við ströndina. Eti
það heíir ef til vill verið misheyrn. Hugur minn var runnin saman
við hafið. Og niðri í því djúpi vóru ómældar öldur djúpra tilfinn-
inga og þungur kvíði um framtíð lands og lýðs, og viðbjóður á
öllu þjóðernishatri veraldarinnar. Mér fanst ég kólna allur utanfrá
og inn í gegn, eins og öll haturs-ísing mannlífsins legðist að mér
og andaði á mig sínum helkalda gusti. Eg gekk aftur inn í drykkju-
dyngjuna. Par sat fóstursonur mentagyðjunnar enn þá í sama
hreiðrinu og ljóshærða stúlkan við hlið hans. Bæði hlógu. Og
svo fór hann að kveða:
»Mér er sama nú hvert næ
nokkru landi eða öngu.«
Pað er satt. Flautamönnum æstrar ættjarðarástar er sama,
hvort þeir ná landi eða sigla út í hafsauga. Skip þeirra er óvá-
trygt. Peir hæla sér af því. Við könnumst við vísuna eftir land-
varnarskáldið, sem segist vilja sigla með þeim manni, sem »hefir
enga ábyrgð keypt«. Pað er samboðið lýðveldisskipulagi, sem
80,000 öreigar bera á skyrtulausu baki — að sigla út í hafsauga,
eða láta reka á reiðanum þangað.
En ég er öðruvísi skapi farinn. Eg vil ekki sigla óvátrygðu
skipi út í haf, sem
»hvergi nær til landa*.
Ég vil þræða milli skersins og bárunnar. Ég vil lifa, til þess að
hafa land undir fótum. Ég vil lifa til að gegna skyldum mínum
við heimili mitt fyrst og fremst, og þar næst skyldunum við
sveitarfélagið, og síðast en ekki sízt vil ég lifa, til að gegna skyld-
unum við þjóðfélagið og mannkynið.
Til þess að það geti orðið, má eklcert ganga »einhvernveg-
inn«, og hatrið, hatrið til mannanna og þjóðanna utan við land-
steinana, verður að reka á dyr. Ættjarðarástin verður að vera
hlý og björt af góðvild til mannanna nær og fjær, landsins og
þjóðarinnar, og þjóðanna yfirleitt. Éá er hún göfug og því aðeins
er hún tígin.
Skáldin okkar hafa kveðið mörg og fögur ættjarðarkvæði,
sem hugljúf eru og notaleg. En flest eru þau með einum galla: