Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 11

167
upp í bekkinn. Það er ekki vitund að marka, þó að varir þeirra
fljóti í föðurlandsgælum. Pað er loddaralist og tilgerð.
Síra Sigurður á Eyri vann og kendi. Pórdís kona hans gaf á
tvær hendur, alt sem hún gat gefið. Og Jón sonur þeirra vann
og gaf; vann fyrst með höndum sínum og síðan með huga sínum
og tungu. Hann gaf þjóð sinni alt, sem hann átti — starf sitt
og líf sitt. Hann rann upp eins og fífill í túni, sprakk út eins
og fífill í varpa, og breiddi limarnar út yfir alt þjóðlífið, lífs og
liðinn.
Hversvegna gafst hann svona vel?
Vegna þess, að hann var alinn upp við þögula, en rótadjúpa,
staðfasta og sanna föðurlandsást. Gott fræ ber góðan ávöxt, ef
það fellur í góðan jarðveg.
Illu korni var niður sáð, enda mun ilt af gróa. Brennu-Flosi
sagði það, áður en eldurinn var kveiktur að Bergþórshvoli. Hann
átti við Marðarróginn, sem bitnaði á Höskuldi, saklausum. — Eg
mati vel illmælin, sem þeir menn urðu fyrir hérna á árunum, 1
sumum heimastjórnarblöðunum, sem fylgdu þeirri þjóðmálastefnu,
að fá sérstakan ráðgjafa, sem mætti á þingi og búsettur væri í
Höfn. Þá var ekki byrvænlegt um meiri stjórnarfars-umbætur.
Og þá vóru þeir menn rógbitnir, sem vildu stuðla að því, að ný
peningastofnun kæmist upp í landinu. Pá var illu korni niður sáð,
og síðan hafa rammar jurtir sprottið upp úr jarðvegi íslenzkra
þjóðmála.
Pjóðmálamennirnir hyggja altaf á hefndir. Peir hengja blóð-
uga skyrtu upp í hýbýlum sínum, til að minna sig á hefndirnar,
eins og Svartfellingar gerðu. Ritstjórarnir hengja hana upp í skrif-
stofu sinni og þingmennirnir í málstofu þjóðarinnar.
Ættjarðarástin þrífst ekki í þessu andrúmslofti.
Sumir menn halda, að þjóðræðið svokallaða muni fæða af
sér og fóstra sanna ættjarðarást. Ef það á að takast, verður al-
þýða að varna því, að ofstopamenn teygi hana og teymi á eyr-
unum. Hún verður að bola þeim frá sér. Hún verður að koma
sínum mönnum á framfæri, vönduðum og vel gefnum mönnum,
sem hugsa um alþýðuréttindi og þjóðargagn. Eg þrái þá tíð, að
valdir alþýðumenn beri fram merki sannrar ættjarðarástar og setj-
ist í virðingarstöður þjóðfélagsins. En hætt er við, að sú von eigi
langt í land. Reyntlin hefir verið sú hingað til, að beztu menn
alþýðunnar brestur alþýðufylgi. Hún dáist altaf meira að síðklædd-