Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 42

ig8
húsinu, og fór þab hið bezta fram, með ræðum og söng, og
varð til þess að skapa enn meiri áhuga og glæða starfskraftana.
Slík leikmót sem þetta ættu að vera annaðhvort ár. Á því
væri hin mesta þörf, því við það mundi lifna meiri kjarkur meðal
íþróttamanna og alúð við að æfa sig vel og dyggilega, með á-
huga og einbeittum vilja — vilja á að gera sig líkamlega hraust-
an. Að því á verandi og komandi kynslóð fremst af öllu að
vinna í frístundunum, og allir ættu að gera sér að skyldu að
glæða þann vísi til íslenzkrar hreysti, sem nú er að skapast í
landinu, í þeirri vissu von, að það veröi bezti viðreisnarstólpinn
til menningar í bæði líkamlegum og andlegum efnum. Að þjóðin
verði aftur hraust og tápmikil, er heitasta ósk og löngun vor
allra, og sú vogarstöng, sem lyft getur henni upp á við, er ein-
mitt íþróttirnar. Pað er því heilög skylda hvers einstaklings, ab
gera eitthvað fyrir sig og sína, til þess að verða hraustur og
heilsugóður maður. Pví hvað verður úr lífsgleðinni, þegar heilsan
er þrotin? Pá lendir alt í volæði og vesalmensku, einmitt því,
sem útrýma á úr landinu. Island á ekki að byggja nema hraust
þjóð, það á ekki að eiga nema heilbrigðar sálir í hraustum lík-
ömum, sem vinna og starfa að framförum og menningu þjóðar
sinnar með gleði, þrautseigju og þolgæði. Islendingar eiga að
endurvekja hreysti forfeðranna og verða eins og þeir: hraust-
astir allra Norðurlandaþjóða. Pað á að vera hámarkið, sem
stefnt er að.
LEIKMÓT AUSTANFJALLS. í Árnes- og Rangárvallasýsl-
um eru nú æðimörg Ungmennafélög, og hafa þau háð leikmót
við Pjórsárbrú tvö síðustu árin 1910 og 1911. Sóttu þangað fyrra
sumarið allmargir íþróttamenn víðsvegar að, og vóru þar hábar
glímur, stökk og skeiðhlaup. Sérstaklega vóru það glímurnar, sem
fólkinu þótti mest um vert, enda er það eðlilegt, þar sem þær
eru hin almennasta íþrótt vor, og allir því færastir í henni. Sigur
bar þar úr býtum Haraldur Einarsson frá Vík í Mýrdal, og
fékk silfurskjöld, er gerður var til sæmdar bezta glímumanni Suður-
landsundirlendisins, og heitir sá skjöldur vSkarpkéðinru eftir
leikmótinu. Skal um þann grip kept í hvert sinn, er leikmót er.
háð á þessum stað, og var því kept um hann í annað sinn 1911.
En þá bar Haraldur lægra hlut fyrir Bjarna Bjarnasyni frá
Auðsholti í Ölvesi, ágætis glímumanni. Kegtu þá ekki færri en 9
menn og vann Bjarni þá alla, og varð því glímukappi Suðurlands-