Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 36

192
Petta leikmót var yfirgripsmikið að íþróttagreinum, en þátt-
takan í hinum einstöku greinum því miður ekki eins mikil og við
hefði mátt búast, t. d. í skeiðhlaupum, sundi og göngu. Því hefir
oft verið haldið fram, að sveitamenn væru þeir beztu skeiðmenu
eða hlaupamenn, sem völ væri á. Petta væri ofboð trúlegt, ef
ekki væri nokkur reynsla fyrir hinu gagnstæða. Sveitamennirnir
eru auðvitað dágóðir, en þeir gætu þó verið miklu betri, þolnari
og frárri, ef þeir aðeins legðu meira að sér í göngum, en þeir
gera flestir hverjir. Fararskjótar þeirra yfir fjöll og dali ættu
jafnaðarlegast að vera fæturnir — þeirra eigin fætur, en það eru
fætur og skrokkar hestanna, sem því verða þolnari og betri til
ferða og hlaupa. Allflestir eru svo gerðir, að þeir geta ekki
skroppið bæjarleið nema á hestbaki, og þeir verða með tímanum
náttúrlega ómögulegir til hlaupa. Skeiðmenn Reykvíkinga hafa
fengið að reyna sig við nokkra sveitamenn, sem hafa veríð álitnir
ágætis hlaupamenn, og hefir þá þetta komið fyllilega í ljós. En
þetta á fyrir sér að lagast, enda þess full nauðsyn. Að hafa svona
mikla ótrú á sínum eigin limum, er skaði fyrir manninn; það
kemur fram í fleiru en því, að nenna ekki að hreyfa sig nema á
hestbaki. Hesturinn verður að vera verkfæri mannsins og er hann
gott að nota með köflum; en að neyta hans sí og æ, gerir
manninn afarlatan til lengdar, og það er einmitt letin, sem mest
pínir menn yfirleitt. Flestir hafa nógan tíma til að æfa sig, en
hann er ekki notaður. Pessvegna eru íþróttamennirnir svo fáir.
Eegar leikmótið var sett, var fylkingin stór og fögur. Par vóru
nær 80 íþróttamenn, karlar og konur. Það sýndist því í bráðina
vera alllaglegur hópur. En þegar til hinna einstöku íþrótta kom,
varð hópurinn mun smærri. Og það versta var, að þótt menn
hefðu ákveðið sig til þátttöku í sumum íþróttum með mánaðar-
fyrirvara og undirbúningi, þá mættu þeir alls ekki á sjálfum leik-
vanginum á þeim tíma, sem áveðið var í þeirri íþróttagrein. Þetta
sýnir, á hve lágu stigi hugsunarhátturinn er, hve lítt menn hirða
um að vera áreiðanlegir. f*að hefir sýnt sig, að ekki er nóg, að
menn skrifi nöfn sín og ákveði sig til hins eða þessa, heldur
verður að taka fyrirfram borgun til tryggingar því, að þeir komi
á leikmótið. Pað er alveg nauðsynlegt, til þess að drepa niður og
hindra slíkt kæruleysi og strákskap. Og út yfir tekur, þegar slíkt
kemur fyrir hjá þeim mönnum, sem eiga að heita íþróttakennarar.
Komi slíkt oft fyrir, leiðir það beint til afturfarar, því æfingaleys-