Eimreiðin - 01.09.1912, Blaðsíða 24

i8o
haföi eg títt af hjartans grunni
heitast þráð um daga langa;
og er sólin seig að unni,
sætast hnossið skyldi eg fanga.
Hörðum slögum hjartað bifast,
hugur litla finnur ró;
inn um glugganti opinn breiðist
aftanblær frá lygnum sjó;
linditrén þar ljósu og háu
langt til himins krónur teygja;
alt er hljótt á hauðri lágu,
höfuð blóm í draumi beygja.
Hvíld og logn á himni og jörðu,
hafrót efans tryllir blóð.
Skjótt þá flyzt að fúsum eyrum
fóttak létt frá gangsins slóð;
gegnum hliðið hratt 'hún líður,
hurðu lýk ég upp í skyndi,
og mér faðminn blíðan býður
bezta og dýrsta lífsins yndi.
Og ég sá tvö augu geisla
ástarkrafti í mína sál;
og ég hennar heyrði röddu,
hljómandi sem englamál;
og mér virtist vorsins rauður
vonarbjarmi hjartað fylla,
linditrén og loft og hauður
lífsins ástarstjarna gylla.
MYRKRIÐ.
Út í myrkrið eg vil stara,
út í myrkrið hljóður fara,
leita uppi leyndu þrána,
leggja út á djúpu blána.
Nú er horfið himneskt ljós,
hjúpuð ísi vorsins rós,
er ginnir vonir okkar instu
út að lífsins dagsbrún hinztu.
Myrkar eru allar leiðir,
enginn sá, er veginn greiðir.
Alt frá fyrstu árdags stundu
algildati ei sannleik fundu
þeir, sem lýstu langt og hátt
um lífsins kalda og dimma natt.
Og ei er ráðin Urðar gáta,
enn oss huldar nornir máta.
Ég hef leitað langar stundir
langt um höf og víðar grundir,
leitað eftir lærdóms ljósi,
leitað eftir vísdóms ósi.
Pó finst engin andans lind,
og engin sól á hæsta tind.
Enn í myrkri alt er falið
og af hélu og frosti kalið.
V. E.