Eimreiðin - 01.05.1914, Síða 22

98
var auðheyrt, að henni fanst ekki til húsanna. Presturinn kemur nú
inn, og rekur í rogastans, að sjá mig þarna vera komna á fætur, og
lá við, að hann atyrti konu sína fyrir að hafa vakið mig. Ég bað
hann blessaðan að kenna henni ekki um það. Pá spurði hann, hvort
ég væri búinn að fá nokkra næringu, því ekki mætti ég fara bæði
svöng og syfjuð frá Mosfellli, og koma svo á mig komin í sjálfan höf-
uðstaðinn, og bað konu sína að hraða sér að koma með mat. En ég
sagði, að hún hefði altaf verið að troða í mig nýmjólk. Svo var farið
að borða allskonar sælgæti; og meðal annars steikt kálfskjöt, og marg-
ar tegundir af köldum mat, hangikjöti o. fl. Presturinn var altaf spaug-
andi undir borðum; hann hefir víst verið kátur og skemtilegur maður.
Hann fór nú að tala um, hvaða móttökur við mundum fá í höfuð-
staðnum, og spurði Önnu, hvort hún ætlaði að verða »pía«.
Nú fór að sjást móta fyrir Gísla i stofugáttinni; hann spurði allra
auðmjúklegast með skjálfandi röddu, hvort ekki mætti fara að söðla
hestana. Þá segir prestur: sNógur tími, Gísli minn, þær komast í
höfuðstaðinn í dag, þó þær fari ekki hungraðar, þetta er enga stund
riðið.« »Já, já«, sagði Gísli, »en ég verð að hugsaum hestana, að ég
geti flutt þá í haga.« Því þar var hugurinn reyndar allur við, að vel
færi um hestana; því Gísli var vandaður maður, þótt lundin væri nokk-
uð stirð.
Nú fórum við að fara af stað, og kvöddum hjónin innilega, og
þökkuðum fyrir okkur, og riðum sem leið liggur ofan að Hellisánum
(Elliðaánum). Datt mér þá í hug kýrnar hans Sigurðar fylgdarmanns
Indriða úr »Pilti og stúlku,« en það var samt ekki hætt við, að ég væri
þyrst, þegar ég kom frá Mosfelli, og svo langaði mig ekki til að kom-
ast í illdeilur við kónginn. Síðan riðum við yfir Elliðaárnar, og eins
og leið liggur ofan í Reykjavík, og hélt ég við hvert fótmál, að ég
mundi reka mig á höfuðstaðinn, en það dróst furðanlega, og var þó
Gísli altaf að segja, að nú fengjum við senn að sjá hana; en ég sá
ekki einu sinni bóla á henni, og það þótti mér skrítið, því svo mikið
barn var ég, að ég hélt það væri eins og í Grundarfirði, að mað-
ur sæi bæinn áður en maður kæmi rétt að honum. Loksins sáum við
einhverja trjónu standa upp í loftið, og sagði Gísli, að það væri Skóla-
varðan. Svo steyptumst við alt í einu ofan bratta götu, sem Gísli
sagði, að héti Bakarastígur, en nú heitir Bankastræti (og Laugavegur,
er ofar dregur). Þá voru eigi fleiri hús fyrir ofan lækinn að norðan-
verðu við stíginn, en Assessorshúsið og Landshöfðingjahúsið, það ég
man, en hinumegin við stíginn að sunnanverðu stóð Arents-mylna og
Bernhöfts-»bakarí«, elzta brauðgerðarhús á landinu.
Nú héldum við ofan t bæinn, ótal króka, og spyr Gísli Önnu, hvar
hún ætti að stíga af baki, og sagði hún, að hún vildi fara af baki hjá
frú Sveinbjörnsen. Segir þá Gísli, að við ættum samleið, því stutt yrði
millum okkar. Svo veit ég ekki fyrri til, en að hann segir mér að
fara af baki við kálgarðshlið eitt, en inni í garði þessum var stórt hús
með kvisti; og mér virtist það sem konungshöll; því ég var nú ekki
vön stórbyggingum. Það var Egils Jónsens-hús. Eftir garðinum var
breiður stígur, og kálgarður beggja megin. Upp að húsinu voru 7
steintröppur, og komum við upp í fordyrið, og ber Gísli að dyrum á