Eimreiðin - 01.05.1914, Qupperneq 56

132
— Mig tekur það svo sárt vegna aumingja barnanna, bættí
hún við rétt á eftir.
Stóri-Jón anzaði ekki. En hann leit á hana. En þegar hún
sá augnaráð hans, hneig hún niður á setsteininn á tröðinni og fór
að gráta.
— Eg get reynt að fara í kaupstaðinn, sagði hann þá. En
ég get ekki komið aftur fyr en í fyrsta lagi á morgun málinu.
Porirðu að vera ein með börnin?
— Eg held ég hræðist ekki neitt framar, sagði hún harð-
neskjulega. Hún stóð á fætur og reyndi að kefja niðri í sér grát-
inn. Svo bætti hún við blíðlega:
— Nú færðu sopann úr kúnni áður en þú ferð.
Hún bjó sig til að mjólka hana.
— Nei, anzaði Stóri-Jón og reyndi að sýna á sér gleðibrag.
Eað verður þó ég, sem fæ fyrst að borða.
Undir kvöld kom hann í kaupstaðinn. Pa hafði hann gengið
þindarlaust í tíu tíma. Búðin var full af fólki, sem þrengdi sér
upp að búðarborðinu. Pað voru ekki nema örfáir, sem slept var
inn fyrir borðið. Fátæklingar höfðu aldrei stigið þangað fæti sín-
um, nema endrum og eins, þegar þeir þurftu að tala við >fakt-
orinnc- Búðarmennirnir voru allir þrír.stöðugt á þönum fram og
aftur innan við borðið. Peir lögðu fyrir fólk, að skrifa upp á seðil,
það sem það vildi hafa, til þess að flýta fyrir afgreiðslunni. Stóri-
Jón fékk lánað ritblý, náði sér í umbúðapappírsmiða og krotaði
á hann nauðsynjar sínar. Og hann hugsaði með sér: Allir hinir
fá það, sem þeir biðja um. Kanske ég fái það líka, — af þvi
þeir eiga svo ant, — eða af því að það eru jól. Og svo bætti
hann við á miðann: 2 kerti, i brúða. Stóra hnýtta hendin á hon-
um skalf, þegar að honum kom og hann rétti einum búðarmann-
inum miðann sinn. En búðarmaðurinn afgreiddi hann ekki skil-
málalaust, eins og hann hafði vonast eftir, — hann leit fyrst eftir
í höfuðbókinni. Og fór svo með miðann inn á skrifstofu. Hjartað
í Stóra-Jóni barðist eins og í dreng um fermingu, sem veit ein-
hverja óknytti upp á sig.
Búðarmaðurinn kom aftur út úr skrifstofunni og sagði við
Stóra-Jón: