Eimreiðin - 01.09.1915, Blaðsíða 37

193
með því að kveikja á eldspýtu við úrskífuna. »Nú er 31. des. kominn, og þú
lifir ekki árið út,« hugsaði ég með sjálfum mér. Dauðaangistin blés eins og ís-
kaldur norðangustur 2—3 sekúndur í gegnum hjartað. Öll æfi mín flaut eins og
lifandi spegilmyndir fyrir augum mér á fám augnablikum; lífið er fagurt og kært,
þegar við hugsum að við séum að kveðja það. Ég fól mig góðum guði, og sýndi
honum fram á það, að ef ég endilega ætti að verða úti, þá yrði hann að sjá fyrir
fólkinu mínu, og hugsaði með sjálfum mér, að hann gæti ekki verið kunnur að
því, að gera það lakar en ég.
Ég fékk ekki tíma til að hugsa fyrir frostinu. Ég varð að berja mér, til
þess að halda mér heitum. Kuldinn kom inn í bakið á mér, því ég var klæddur
til gangs; þaðan fór hann inn í lungun, svo tennurnar nötruðu. Ég fann ráð við
því, og söng og kvað flestar þær vísur, sem ég kunni. »Dagsins runnu djásnin
góð« kvað ég hvað eftir annað. »Enginn grætur íslending« söng ég einu sinni;
en þegar ég kom að síðustu hendingunni, fór ég að hlæja og' sagði: »Þú verður
aldrei grafinn.« Og það líkaði mér vel; en ég gat ekki látið mér það lynda, að
hrafnarnir fyndu mig daginn eftir og hyggju úr mér augun, — ég gat ekki unt
þeim augnanna!
Ég horfðist í augu við dauðann alla nóttina, og hét því, að hann skyldi ekki
sigra mig fyr en eftir vaska vörn. Ég var alveg óhræddur við hann; og oft var
það i huga mér, eins og hættan, sem ég var staddur í, kæmi mér sjálfum alls
ekkert við. í>að var ódýrt, að verða aldrei grafinn, — en dauðaleitin, og þeir
leita að mér langa vegu! í*að voru bein einkaréttindi, að þurfa ekki að hafa alla
þessa viðurstyggilegu mold ofan á sér. Já, en svo koma hrafnarnir á morgun. í*að
er sagt, að þeir, sem úti verða, taki snögt viðbragð, þegar frostið kemur að hjart-
anu. Og ég hagræddi mér svo, að þegar ég tæki viðbragðið, yrði ég að detta á
hellu, sem reis á ská upp í hraunkatlinum, og ætlaði ég að vera með andlitið nið-
ur á helluna og hálfliggja, en standa til hálfs, þegar ég væri dauður.
Kl. 4 hlýtur að hafa dregið úr frostinu/ baráttan, til að halda á sér hitanum,
varð engin eftir það. Ég dottaði hvað eftir annað og svaf, meðan höfuðið hneig
niður á bringuna, og vaknaði við það. Þegar ég var að hrökkva upp, þá heyrði
ég lúðraþydnn frá nóttinni áður. Ég sá ljósin í danssalnum, dansandi yngisfólk, og
sá gleðina skína á hverri brá. Ég var aftur kominn í dansana, sem ég hafði tekið
þátt í kvöldinu áður, og það var ekki meira en þriðjunginn af tímanum frá kl. 4—6
um morguninn, að mér var það ljóst, að ég sat einn á steini í vetrarnepjunni, ein-
hverstaðar langt frá mannabygðum.
Kl. 6 um morguninn stóð ég upp, og hafði þá vakað og lifað lengstu og
undarlegustu nóttina á æfinni. Hríðin var stytt upp. Ég sá karlsvagninn og pól-
stjörnuna. Eftir 4 tíma gang kom ég til vinar míns, Ögmundar Sigurðssonar í
Hafnarfirði. Ég var kalinn á tærnar á hægra fætinum; kalið fór, þegar ég var
búinn að halda fætinum í klaka í 6 klukkutíma. Eg kom heim gangandi svo
snemma, að ég náði í miðdegisvcrðinn á gamlárskvöld heima hjá mér. A þrett-
ánda byrjaði ég dansinn í Rvíkur-klúbbnum, en var hræddur um, að einhver mundi
stíga á tærnar á mér.«c
Þegar Indriði lét af störfum, voru félagar Reglunnar 3327 -f-
1089 = 4416.