Eimreiðin - 01.09.1915, Blaðsíða 72

228
Franskur læknir og sálarfræðingur hafði fyrir nokkrum árum sjúkling
undir höndum, er hann hafði orðið að taka höfuðbein úr, svo að
heilinn lá ber. Hann rannsakaði nákvæmlega, hvernig heilinn hagaði
sér í svefni, og komst að þeirri niðurstöðu, að þegar sjúklingurinn
svaf vært og fast, og enga drauma mundi, er hann vaknaði, þá bærði
heilinn ekkert á sér i svefni; en því meir og berar sem sjúklinginn
dreymdi, því meir ólgaði í heilanum, og gat hann oft hitnað um alt
að i stigi á Celsius. Þetta bendir til, að draumlaus svefn geti átt sér
stað, og sé meiri hvíld en draumsvefn.
Höf. færist allmikið f fang, er hann fer að rökræða, hvað hugur,
sál og kraftur sé í insta eðli sínu, bls. 53. Engum hefir enn tekist
að komast að neinni niðurstöðu um slíkt. Vér verðum í svo mörgu,
enn sem komið er, að láta oss nægja, að þekkja hlutina af — ein-
stöku — verkunum þeirra. f’etta veit höf. mæta vel, að svo er um
rafmagnið, þyngdarlögmálið og ótal margt annað.
Hugskeyti eru kunn endur fyrir löngu, í ýmsum myndum, eins
og höf. réttilega bendir á. En ekki er það fyr en á síðustu áratug-
um, að menn hafa farið að rannsaka þau vísindalega. Ymsir hafa
á síðustu árum reynt að nota þau — einkum til lækninga, og hefir
sumurrr orðið svo vel ágengt, að furðu gegnir. En enginn hefir enn
getað leyst þá gátu, hvernig þau berist og komist inn í meðvitund
móttakanda, né hvaða lögum þau hlíti. f’ó má geta þess, að próf.
Alfred Lehmann hefir sýnt fram á, að sérhver hugsun vekur hreyf-
ingu í talfærunum, og að þessar hræringar framleiða hljóð, sem eru
lægri en svo, að nokkurt mannlegt eyra geti greint þau. En með
sérstakri aðferð hefir honum tekist að safna hljóðum þessum í eitt,
og gera þau heyranleg mannlegum eyrum. Þetta gæti bent til þess,
að hugsanlegt væri, að sá, sem af alefli leitast við, að beina einhverri
hugsun til annars manns, geti sett hljóðöldur f hreyfingu, sem undir-
vitund móttakenda geti skynjað. Væri þessu þannig varið, mætti
segja, að hugskeyti (Telepati) væri hvísl f eyra undirvitundarinnar, er
yrði móttakanda meðvitað sem hugsun. En þetta er, sem sagt, að-
eins tilgáta — á nokkrum rökum bygð.
Huglækningar — bæði með og án dáleiðslu — eru nú mikið að
færast í vöxt, einkum á Frakklandi. Ekki eru þær samt uppgötvun
vorra tíma með öllu, því þegar á 16. öld hélt Paracelsus því fram,
að hugsunin — hugsjónagáfan — væri sól mannssálarinnar.
»f>að, sem maðurinn hugsar, fær líf og blóð í sál hans,« segir Para-
celsus. Og ennfremur: »Maðurinn er andleg vera, hann er það,
sem hann hugsar. Af þessu leiðir, að hugmyndirnar geta valdið sýki
og læknað sýki.« Á síðari tímum er »Christian Science* hreyfingin
einna kunnust. En hún læknar einvörðungu á þann hátt, að innræta
sjúklingnum sjálfum trú á, að hann sé — eða verði — heilbrigður.
Slikt fer auðvitað oft út í öfgar; en þeir læknar fara lfka út í gagn-
stæðar öfgar, sem ekki vilja sjá annað í sjúklingnum en »sálarlausan
skrokk«. En eitt er öllum huglæknum ljóst, og það er, að sjúkling-
urinn verður að .öðlast trúna; en auðvitað eru mönnum mjög mislagð-
ar hendur í því efni, að vekja hina nauðsynlegu trú f hjörtum ann-
arra. Tilfellið, sem höf. nefnir með geðveiku stúlkuna, er vel þess