Eimreiðin - 01.09.1915, Blaðsíða 27

i83
koma í veg fyrir þann tekjumissi, sem landssjóður hefði af inn-
lendri áfengis-»fabrikation«, eins og forleifur Jónsson (póstaf-
greiðslumaður) orðaði það á alþingi 1899 (Alþt. 1899, A, 173).
En þessi síðari ástæða er trauðla rétt; hitt mun fult eins rétt, að
álykta, eins og þeir dr. Valtýr Guðmundsson og Tryggvi Gunn-
arsson gerðu 1895, að sauðvitað yrði lagður jafn-hár bruggara-
skattur [á brennivíns- og ölgerðarmenn, sem svarar innflutnings-
tollinum«. En engir lögðu neina sérstaka áherzlu á lögin, og
andbanningar munu þá hafa litið svo á, að þau væru meinlans
og gagnslaus, því brennivínsgerð kæmist ekki á á íslandi. £n
þessi lög eru án efa eins mikils eða meira virði fyrir bindindis-
26. Haraldur Níelsson. 27. Sigurður Sívertsen.
starfið á íslandi eins og bannlögin sjálf, að öllu athuguðu, þó ó-
líkt hægara væri að fá þau. En um hvortveggju þessi lög má
segja, að þau séu uppskera af því fræi, er sáð var á árunum
1891—1897. Og Reglan sem slík starfaði ekki með neinu sér-
stöku afli að því að fá þau. A Stórstúkuþinginu 1897 voru sam-
þyktar ýmsar tillögur, er snertu héraðssamþyktabann, undirskriftir
og því um likt. En mest af þeim var ekki annað en dauður
bókstafur, er lítil eða engin áhrif hafði út á við.
En það, sem markar þessi ár, einkum fyrstu tvö árin, sem
merkisár í sögu Reglunnar, er og verður, síðast en ekki sízt,
hversu Indriða tókst, með aðstoð annarra góðra manna, að fá
fólk til að ganga í Regluna. Pað lítur svo út, sem það hafi þau
árin verið »móðins«, að vera templar. Alt yngra fólkið þyrptist
í Regluna, og fjörið var svo mikið, að húsið í Rvík rúmaði ekki