Eimreiðin - 01.09.1915, Blaðsíða 53

209
þeim, er engir vissu, hvar stæði í málinu, hafði látið það alveg
afskiftalaust; en hinsvegar var hann aðalmaður að því, að fá
bannaða vínsölu á strandferðaskipunum.
Nú voru lögin samþykt, en orustan um þau var samt ekki á
enda kljáð; hún komst aðeins á annan vettvang. Andbanningar
höfðu látið málið, að kalla má, með öllu afskiftalaust, og vökn-
uðu víst fyrst til starfa, er bannlögin voru samþykt. En þá
vöknuðu þeir, bæði innan lands og utan, og ýms félög, þar á
meðal Félag íslenzkra kaupmanna í Khöfn, er sendi menn á
konungs fund, og báðu um, að lögin yrðu ekki staðfest. En sú
för var árangurslaus. Er það, að ég hygg, eins dæmi í sögu ís-
lands, að reynt sé að koma því til ieiðar af Islendinga hálfu, að
konungsvaldið synji staðfestingar lögum frá alþingi. Er óskandi
og vonandi. að slíkt hendi aldrei oftar, hvaða lög sem hlut eiga
að máli. ?ví við Islendingar verðum fyrst og fremst að halda
því fram í ræðu og ritum, orðum og gjörðum, að alþingi vort
eigi að ráða, undir hvaða lögum við eigum að búa. Afgreiði
það vitlaus lög, þá eiga íslendingar sjálfir við þau að búa, og
þéir sjá það fyr eða síðar, að lögin eiga ekki að vera til, og af-
nema þau eða breyta þeim til batnaðar. Franska stjórnin gerði
og tilraun til þess, að fá lögunum synjað staðfestingar, en þáver-
andi utanríkisráðherra Dana félst ekki á kröfur þeirra, heldur
þvert á móti studdi að framgangi laganna, og þakkaði Björn
Jónsson ráðherra honum að miklu leyti framgang þeirra. En
Björn Jónsson var einbeittur með lögunum, og þrátt fyrir mót-
spyrnu úr ýmsum áttum, voru lögin staðfest; hjálpaði þar mest,
að konungur vor, Friðrik VIII, var bannmaður, og staðfesti
lögin með þeim ummælum, að sér væri ánægja að staðfesta slík
lög fyrir Danmörku, ef ríkisþingið vildi samþykkja þau. Björn
Jónsson starfaði mjög mikið þessi ár fyrir bannmálið, og áttu
templarar á bak að sjá einum sinna beztu manna, er hann
féll frá.
Alla tíð frá stofnun Reglunnar hefir, auk regluboðunar, verið
gefið út talsvert mikið af allskonar bindindisflugritum, og eru
mörg þeirra vel rituð. Af höfundum þeirra má nefna Guðm.
Björnsson, Harald Níelsson, Árna Jóhannsson bankaritara, Stein-
grím lækni Matthíasson, Bjarna Jónsson ritstjóra og síðast, en
ekki sízt, séra Olaf Olafsson, fríkirkjuprest, er haldið hefir fjölda
fyrirlestra um bindindismálið. En hann hefir um mörg ár verið