Eimreiðin - 01.09.1915, Blaðsíða 25

181
ritstjóri Jónsson ritstjóri þess, og gerði það af snild. Hefir blaðið
hiklaust aldrei verið betur úr garði gjört en þá, eða haft betri
forustu. Jafnframt því að vera bindindisblað, annaðist það
fræðslumál. En það virtist ekki ganga betur út fyrir það
Tillagið var hið sama og áður, 250 kr. á ári.
Pegar 01. Rós. lét af störfum, voru fullorðnir meðlimir Regl-
unnar 1397, en börn 591, eða alls 1988. Hafði því fjölgað um
66 5.
IV. ÁRIN 1897 —1903.
Á Stórstúkuþinginu 1897 var kosinn nýr stórtemplar, IndriU
Einarsson, skrifstofustjóri, og var hann það í 6 ár, eða til 1903.
í yfirstjórn Reglunnar voru þá með honum Borgþór Jósefsson
ritari, Sigurður Jónsson, fangavörður, gjaldkeri, og Ólafur Rósen-
kranz öll árin. Bj'órn Jónsson, ritstjóri, var kanzlari 1897—1901,
en Guðm. Bjórnsson, landlæknir, var það 1901 —1903; áður var
hann varatemplar (1899—1901). Ólajía Jóhannsdóttir var vara-
templar fyrstu tvö árin, en Haraldur Nielsson var það síðustu tvö
árin. Gæzlumenn ungtemplara voru Sigurhur Júl. Jóhannesson, þá
forvarður Þorvarðarson, og loks Jón Árnason, prentari, í tvö ár
hver.
Með þessari stjórn hefst nýtt tímabil í sögu bindindismálsins
á Islandi.
Síðustu 6 árin hafði Reglan farið sér hægt og gætilega,
Ólafur Rósenkranz lét boða Regluna og stofna stúkur, en hann
lagði ekki aðaláherzluna á það, að fjölga meðlimunum eða ná
skjótum og fljótum sigri, heldur á hitt, að grundvöllurinn yrði
sem fastastur og tryggastur. Regluboðar hans prédikuðu bind-
indi, og Ólafur safnaði fé handa Reglunni, en hvort Reglan hafði
1000 eða 2000 meðlimi, það var aukaatriði. Svo lítur það út, er
nú er litið yfir söguna þau árin. En Indriði lét sér það ekki
nægja. Hann sendi menn í allar áttir, til að stofna nýjar stúkur,
og hann var einkar heppinn í starfi sínu og regluboðavali. Regl-
an meir en tvöfaldaðist að meðlimafjölda á stjórnarárum hans,
og það má óhikað segja, að þar var »réttur maður á réttum
stað«. Pað var alveg dæmafá elja og dugnaður, er I. E. sýndi
í starfi sínu. Hann var sívakinn og sofinn yfir því, og mun kona
hans, frú Marta Pétursdóttir, hafa veitt honum þá aðstoð þar, er