Eimreiðin - 01.09.1915, Blaðsíða 44

200
lyfjabúðirnar. Þegar lögin frá 1899 komu til framkvæmda, hættu
smátt og smátt margar verzlanir að flytja áfengi, svo að t. d. á
Austfjörðum var engin áfengisverzlun. En lyfjabúðirnar máttu
selja áfengi, hoffmannsdropa o. þ. u. 1. eftir læknisseðli. Og er
læknisseðill var fenginn, þá var sami seðill notaður aftur og aft-
ur. Að þessum ófögnuði kvað sumstaðar mjög mikið, og var
eitt af því, er templarar höfðu að berjast við. En landlæknir
Guðm. Björnsson skar á þann Gordíoshnút með því, að banna
lyfsölum að selja áfengi, hoffmannsdropa, kamfórudropa eða
uaftadropa, oftar en einu sinni eftir sama lyfseðli. Og sú fyrir-
skipun hefir fullkomlega ráðið bót á þessum ófögnuði — því ó-
fögnuður var það, frá hvaða sjónar-
miði sem á það er litið. Mörg
fleiri mál hafði Reglan þá með
höndum, húsabyggingar o. fl., er
ég finn ekki ástæðu til að skýra
frá hér. En þegar litið er á þing-
tíðindi Stórstúkunnar frá þessum
árum, þá er það bersýnilegt, að
Reglan hefir aldrei staðið með öðr-
um eins blóma og árin 1903—II,
og efa ég ekki, að bannmálið hafi
átt drjúgan þátt í því.
»Good-Templar« var þá breytt
að nafni, stærð og efni. Var hann
gerður að hálfsmánaðarblaði í stóru broti og fréttarúm hans auk-
ið mikið, og nafninu jafnframt breytt í »Templar«, og heldur
hann því enn. Hefir blaðið eftir stærð aldrei verið Reglunni jafn-
ódýrt og þau árin, 1904—1907. Útgefendur hans voru þá Por-
varður Porvarðarson, Guðmundur Gamalíelsson bóksali og ég.
Var stefna hans eindregin bannstefna, enda fylgdum við útgef-
endurnir henni allir. Guðmundur hefir um mörg ár verið mjög
starfandi meðlimur og lagt mikið í sölurnar fyrir bindindis-
málið.
Eins og ég gat í upphafi þessa kafla, var það 1903, að
Stórstúkan tók fyrst ákvörðun um aðflutningsbannið, og var
framkvæmdarnefnd Stórstúkunnar falið málið. í framkvæmdar-
nefndina þá voru, auk Pórðar, Borgþórs, Jóns Árnasonar og
Indriða, kosnir ýmsir menn út um land (Helgi Sveinsson, Ásgeir
48. Guðm. Gamalíelsson.