Eimreiðin - 01.07.1919, Síða 2

130
ORKUGJAFAR ALDANNA
[EIMREIEIN
hnefahöggum og öðrum hættum. Neðri skolturinn er
ákaflega mikill og sterklegur, en einna hrikalegastur að
sínu leyti er þó tanngarðurinn; já, þar má sjá tennur í
lagi, og augntennurnar alt að þumlungi lengri en hinar;
mundi slíkt þykja óprýði á vorum tímum, en þá voru
þetta þörfustu þjónarnir, því enginn var þá hnífurinn til,
en alt varð að eta og slíta og naga hrátt. En þá var
heldur engin tannpína. Vöðvar allir eru miklir og hand-
leggir og fætur sterklegir; er auðséð, að þar muni vera
kraftar í kögglum. Fljótt má sjá, að á þeim tímum muni
lítt vera setið við sauma; er búningur þessara manna
ekkert annað en skinnfeldur einn, sem kastað er á bakið,
en löppum hnýtt saman á brjósti. Þetta eru veiðimenn, en
smá eru veiðitækin; engin byssa eða bogi, ekki einu sinni
hnifkuti, ekkert nema steinar og rótarhnyðjur, til þess að
slá og rota með.
Nú kemur hreyfing á veiðimannahópinn; hafa þeir
komið auga á landbjörn einn mikinn í skógarjaðrinum,
og umkringja hann nú á alla vegu. Þegar komið er í
færi, kastar einn þeirra steini allvænum, og hæfir bangsa
á milli augnanna, svo að hann fellur í rot. Koma hinir
þá þjótandi og berja björninn grjóti og lurkum, uns hann
hrærir hvorki legg né lið. — Koma þá konur og börn, er
verið hafa í skjóli á meðan á veiðinni stóð, og er nú
setst að máltíð. — Einn er samt, er ekki tekur til matar;
það er gamall maður, grár fyrir hærum; virðist svo, sem
hann sé foringi flokksins. Pað var hann, sem rotaði
björninn, tók síðan steinsveðju, eggjaða nokkuð, fláði með
henni dýrið og hlutaði sundur, svo að hver fékk einn
skamt. Svo settist hann niður og starði fram fyrir sig.
Hvað var hann að hugsa? , Hann gat aldrei gleymt at-
burði, sem fyrir hafði komið, þegar hann var drengur.
Fjall eitt í nánd við æskustöðvar hans hafði gosið; upp
úr þvi kom eitthvað, sem rann niður fjallshlíðina, og
þegar það kom ofan að trjánum, hentist einhver flöktandi
bjarmi eða birta af einu tré á annað. Hvað var það?
Hann þekti það ekki, en fólkið varð hrætt og flýði.
Nokkru síðar, er gosinu linti, vitjaði hann, með fleirum,