Eimreiðin - 01.07.1919, Síða 36

164
VONDAFLJÓT
[EIMREIÐIN
Þau áttu ekki eftir nema steinsnar heim að bænum,
þegar hann drap við fæti og hrópaði upp:
— Nú veit eg hvernig á að fara með fljótið. Nú veit
eg það. Nú veit eg það!
— Hvernig, spurði stúlkan, segðu mér það.
En drengurinn hafði tekið á rás heim að bænum og
var í óðaönn að útlista sína miklu fyrirhugun fyrir móður
sinni, herramannsfrúnni, þegar systir hans kom inn.
Nokkrum dögum síðar stóðu allir verkfærir menn í
dalnum önnum kafnir við skurðgröft beggja megin árinnar
þaðan sem flatlendið hófst og alla leið niður til óss. Og
einn laugardag, þegar drengurinn kom heim úr skólanum,
var öllum undirbúningi lokið undir það, sem nú átti að
fara fram.
Og þetta var það, sem nú fór fram:
Beggja megin við dalinn, á þjóðleiðinni, sem lá að fljót-
inu, höfðu verið settir verðir til að vara ferðamenn við
að fara yfir ána, meðan á tiirauninni stæði. Uppi á dal-
brúninni við fossinn stóðu verkamenn og veittu vatninu
frá hverunum beggja megin við fossinn í gúmmislöngum
beint á ísbólsturinn í gilinu. Sonur herramannsins stýrði
sjálfur einni slöngunni. Allur framflötur bólstursins, upp
úr í gegn og gilbarmanna milli, stóð nú og bráðnaði
undan sjóðheitu vatninu, bráðnaði og bráðnaði, þyntist
og þyntist — þangað til alt í einu að vatnskraftur árinnar
klauf hann, klauf hann með sama reginhvellinum og áður.
Eins og áður ruddist fljótið með banvænu afli, með ban-
vænum hraða, niður gilið. En niðri á sléttunni skildi það
eftir ísjakana, og dreifði sér í ótal kvíslum yfir dalinn.
Fólk á öllum bæjum i dalnum þyrptist út. Nýja ög undar-
lega sjón bar fyrir augu þess þennan dag sem bólsturinn
klofnaði: Vondafljót lá eins og risafenginn glitrandi silfur-
baðmur, með greinum sínum dreifðum út yfir alla slétt-
una, eins og kyrlátur baðmur, sem bærðist og andaði...
t*á sagði gamall, hygginn bóndi:
— Mig hefir alt af órað fyrir, að eg mundi lifa að sjá
eitthvað líkt. Það er ekki afl hins vonda, sem er átumein