Eimreiðin - 01.07.1919, Qupperneq 44

172
FRIÐUR
[EIMREIÐIN
vér flest fengið á liðnum öldum, ilt og gott. Mál þeirra þjóða
eru tíðast lærð á landi hér, og það er einhver öruggasta
leiðin til að knýta þjóðir saman, að þær geti mætst í
tungumáli, sem báðar skilja. Fyrir margra hluta sakir er-
um vér nú í bandalagi við Norðurlönd, og það er ekki
annað en ófriðurinn, sem hefir lagt þröskulda á þessa
greiðfæru brú.
En kemur þetta í rauninni málinu við, þessu máli, sem
hér er um rætt, verndun íslensks þjóðernis?
Fað skal játað, að auðvaldið er tífalt magnaðra og
svæsnara hjá stórþjóð eins og t. d. Englendingum, held-
ur en hjá kotríkjum Norðurlanda. En þó verður að gæta
þess, að flýja ekki svo gapalega undan einni hættunni að
maður gani út í aðra. Norðurlönd eru líka stórveldi í
þessum skilningi, stórveldi að auðmagni, þekkingu og
framkvæmdamöguleikum, þegar miðað er við íslendinga.
Eitt félag þar getur ráðgert hér fyrirtæki með svo stórum
höfuðstóli, að kaupa mætti alt ísland fyrir. Og þó er það
að eins visir annars meira.
Það er vitaskuld, að þessi »Norðurlanda-stefna« er
runnin frá þeim sjálfum. Og þar er hún alveg eðlileg og
réttmæt. Það er ekki kyn, þótt Danir, Norðmenn og Svíar
telji það »hið eina nauðsynlega« fyrir ísland, að vera í
sambandi við Norðurlönd, og bafi það fyrir Grýlu, að
annars hljóti það að lenda á valdi einhvers stórveldisins.
Fað er hárrétt frá þeirra sjónariniði, því að þeir eru meðal
biðlanna, sem gjarnan vilja hreppa heimasætuna, þegar
það kemur upp úr kafinu, að hún er for-rík. En það er
eindæma barnaskapur af íslendingum, að fara strax að
kyrja með í þeim kór og gera þeirra orð að sínum. Vér
íslendingar verðum að fá leyfi til þess, að líta á þetta
mál frá vorum eigin bæjardyrum, og þá lítur það út á
alt annan veg. það er vafalaust réttara, að halda sér þar
við, sem hættan er minni. En vér verðum að muna, að
þaðan stafar líka hætta, og hún bráð. Eðlilegt samband
við Norðurlönd er sjálfsagt, vegna frændsemi og fornrar
venju, en öll fleðulæti verðum vér að forðast. Það væri