Eimreiðin - 01.07.1919, Blaðsíða 58

186
FRESKÓ
IEIMHEIÐIN
Síra Eccelino Ferraris, Florinella, til Leonis Renzo, Mil-
ton Ernest.
»Eg er nú búinn að senda bókina, sem þú baðst mig um,
kæri sonur. Ammaro fór með hana til Subiaco, svo að
ég vona, að hún hafi komist til þín tafarlaust með pósti.
Mér þykir vænt um, að þú skulir geyma í hjarta þér
Ijúfar minningar um kofann okkar litla og gamla þorpið,
þegar þú ert svo langt í burtu. Hvergi skalt þú fá inni-
legri viðtökur en hér. Og hvenær sem þú kant að koma
hingað eftir mjóa einstiginu, þá kemur þú með fögnuð og
birtu með þér. Marta er að verða fjarska hrum. En aldrei
verður hún svo hrum að hún gleymi þér.
Mig langar til þess, sem gamall og reyndur vinur þinn,
að senda þér eina viðvörun. Eg sé að þú hugsar, sem
vonlegt er, mikið um þessa ensku hefðarmey, sem er
eigandi hallarinnar. En gættu þín vel, að ekki gripi þig
of sterk tilfinning.
Eg get ekki varist því, að verða órótt, er eg hugsa um
þessar eftirmiðdags samverustundir ykkar, með söng og
upplestri. Án efa skemtir þessi háa hefðarmey sér einnig
vel í návist þinni. En af því að hún er hefðarmær, en þú
bæði fátækur og töluvert drambsamur, þá er engrar gæfu
að vænta af samdrætti ykkar. Gættu þess að þessi nautn
er þrungin háska. Forláttu að eg skifti mér af þessu. En
þar er brunahættan, sem eldfimt er, og enginn neisti er
til heitari en kyndill heitrar ástar. — Guð fylgi þér ætíð«.
Leonis Renzo, Milton Ernest til síra Eccelino Ferraris,
Florinella.
»Kæri, æruverði faðir! Verið óhræddur! Eg hefi í kring-
um mig þrefalda skjaldborg: Fátækt mína, list mína og
sjálfsþólta, þó að svo mætti ef til vill sýnast, sem sjálfs-
þótti færist ekki manni í minni stöðu. Hún er mér indæl
og eg finn nautn í samvistunum við hana, það skal eg
játa. En það er vegna þess eins að eg hefi ánægju af að
athuga hvílíkar feikna andstæður búa í henni, örgustu
ókostir en þó fádæma hneigð til þess, sem er fagurt og
gott. Sjálfsþótti hennar er mikill og eðlilegur, og oft hefi
eg séð að hún hefir óvenju hreina og göfuga sál. En alt