Morgunblaðið - 23.01.2001, Blaðsíða 47

MINNINGAR
MORGUNBLAÐIÐ ÞRIÐJUDAGUR 23. JANÚAR 2001 47
Eftir að Leifur hóf störf hjá fyr-
irtækinu Nota Bene sá ég hann æ
sjaldnar, ég var á kafi í námi og
einnig við kennslu, en Leifur vann
mjög mikið. Hann var kappsmaður
í vinnu og held ég að honum hafi
líkað vel í þessu starfi. Þegar hann
heimsótti mig síðast, en það er
orðið mjög langt síðan, spjölluðum
við vel og lengi saman. Þá fann ég
að margt hafði gengið á í hans lífi
sem hafði reynst honum erfitt, en
mér fannst á honum að nú ætlaði
hann að snúa við blaðinu og töl-
uðum við um að hittast nú oftar.
Þetta varð því miður okkar síðasti
fundur. Ég reyndi oft að hafa uppi
á honum en einhvern veginn fór-
umst við alltaf á mis. Ég náði því
ekki sambandi við hann áður en ég
fór utan í nám.
Hér á eftir er ljóð sem Agnes
samdi fyrir mig á afmælisdaginn
þinn.
Þegar sorgin kveður á dyr
finnst mér ég vera einn.
Allt verður dimmt og kyrrt,
tíminn líður ei áfram.
Án þín, ég skil ekki hvers vegna
minn vinur ég vil allt fyrir þig gera,
spila tónana fyrir þig dag hvern
og veit að í hjarta mínu muntu ávallt
vera.
Ég sakna góðs félaga sárt og sendi
fjölskyldu hans mínar dýpstu sam-
úðarkveðjur.
Hvíl í friði, kæri vinur.
Þorvaldur.
Þegar við hittumst hinsta sinni
þá brostir þú. Ég brosti líka. Við
höfðum ekki sést lengi og gömlu
árin voru rifjuð upp. Glaðværðin
var allsráðandi á yfirborðinu og
vissulega voru árin yndisleg sem
við áttum saman sem vinir.
En þarna, mörgum árum seinna,
bárum við ekki gæfu til að ræða
það sem máli skipti. Augu þín
sögðu mér hvernig þér leið og ég
held þú hafir vitað allt um mína
líðan. En við töluðum ekki um það,
hétum því þó að hittast við fyrsta
tækifæri yfir kaffibolla og taka
upp gamlan vinskap.
Við þekktumst í rúmlega tvo
áratugi og á aldrinum 13–16 ára
vorum við nánast óaðskiljanlegt
tvíeyki. Óharðnaðir unglingar, full-
ir af væntingum til lífsins, en þá
vissum við ekki að við vorum
haldnir sama sjúkdómi sem að lok-
um leiddi til dauða þíns, langt fyrir
aldur fram. Það er svo einkenni-
legt að við fetuðum sama veg en í
gagnstæðar áttir. Tónlistin leiddi
okkur saman og ásamt þjáningu
sjúkdómsins varð hún þungamiðja
lífs okkar eftir að daglegu sam-
neyti okkar lauk.
Þótt undiröldur sálarinnar hafi
verið til staðar held ég að okkur
hafi þótt gaman að lifa framan af
þessum árum. Ég kenndi þér að
spila og þú, leiftrandi af kappi og
hæfileikum, sigldir fram úr mér
tæknilega á meðan ég hélt mig
meira við kompóneringar. Við
gerðum lög og texta, ljóðabók,
stuttmynd og ýmsar vísindalegar
tilraunir. Í þeim varstu mér líka
fremri.
Kímnigáfa þín var einstök, gáf-
urnar áberandi en lundin var
óstöðug. Skapstór varstu en oftar
hlýr og glaður. Þú varst traustur
og reyndist mér oft afar vel, t.d. er
ég var mánuðum saman einangr-
aður á heimili mínu í hjólastól. Þá
varst þú alltaf til staðar.
Mér hefur oft orðið hugsað til
þín árin eftir að leiðir okkar skildi.
Í annarra eyru töluðum við ekki
alltaf fallega hvor um annan en
væntumþykjan var þó ávallt fyrir
hendi. Við höfðum verið svo nánir
að kunningsskapurinn eftir hina
mikla vináttu var okkur um margt
óþægilegur. Ég syrgi þig, gamli
vinur, og þakka þér allt sem þú
gafst mér. Ég veit hvers vegna þú
ert farinn og vona innilega að þín
bíði betri heimur fyrir handan.
Elsku Halla, Óskar, Helena,
Írena og Anna. Megi allt gott
vernda ykkur og styrkja. Hugur
minn er allur hjá ykkur og hinum
góða dreng sem vonandi hefur
fundið friðinn.
Orri Harðarson.
✝ Bogi Gísli ÍsleifurEinarsson fædd-
ist í Hringsdal við
Arnarfjörð 27. nóv-
ember 1915. Hann
lést á Hrafnistu í
Hafnarfirði 14. jan-
úar síðastliðinn. For-
eldrar hans voru Ein-
ar Bogason, f. 11.1.
1881, d. 4.10. 1966,
og Sigrún Anna Elín
Bjarnadóttir, f.
21.11. 1882, d. 9.5.
1965.
Systur Boga: Lilja,
Arndís (látin), Guð-
rún, Svava, Hulda, Ásdís (látin),
Ólafía Lára (látin).
Bogi kvæntist 13. maí 1941 Val-
gerði Þ. Guðbjörnsdóttur, f. 28.7.
1922. Börn þeirra eru: 1) Einar
Guðbjörn, f. 19.10. 1941, maki
Guðbjörg Júlíusdóttir. 2) Sigrún
Anna, f. 28.9. 1943, maki Jón
Ragnar Þorsteinsson, d. 3.2. 1997.
3) Bogi Kristinn, f. 11.11. 1964,
maki Linda Björk Friðriksdóttir.
Barnabörnin eru tólf. Barna-
barnabörnin eru fimm.
Bogi lauk farmannaprófi frá
Stýrimannaskólanum í Reykjavík.
Stundaði siglingar
1934–1941 á es.
Eddu (II) sem háseti.
Frá 1941–1942 á
Skeljungi (I) sem
stýrimaður. Frá
1942–1948 á vs. Ægi,
Óðni (II), Finnbirni
og Víkingi. Árið
1948 réðst Bogi til
Skipaútgerðar ríkis-
ins og var 2. og 1.
stýrim. á ms. Esju
(II), mt. Þyrli, ms.
Heklu (I), ms. Herðu-
breið og ms. Skjald-
breið. Skipstj. á
Skjaldbreið 1959–1961, mt. Þyrli
1961–1965, Herjólfi 1966–1967,
Herðubreið 1967–1971, Herjólfi
1971–1975, ms. Heklu (II) 1975–
1979, ms. Esju (III) 1979–1983,
ms. Öskju 1983, ms. Esju (IV)
1983–1985. Lét af störfum vegna
aldurs í desember 1985.
Bogi gekk í Skipstjórnarfélag
Íslands í janúar 1960, varamaður í
stjórn þess frá 10. mars 1966 til
14. mars 1968.
Útför Boga fer fram frá Fíla-
delfíu í dag og hefst athöfnin
klukkan 13.30.
Þá ertu farinn, afi minn, til fundar
við guð þinn, heill á heilsu og þær
minningar sem höfðu gleymst vegna
hræðilegs sjúkdóms hafa verið end-
urheimtar í vörslu Guðs. Hvað segir
maður um afa sinn sem maður sá
ekki eins oft um ævina eins og mað-
ur vildi, þar sem þú varst skipstjóri
og ekki oft í landi og seinna meir
flutti ég til Bandaríkjanna með
mömmu og Bjarna pabba þar sem
tíminn leið svo fljótt að fyrr en varir
eru þeir sem okkur þykir vænt um
farnir að kveðja þetta líf. Ég átti þó
minn tíma með þér og ömmu þó svo
að ekki hafi það verið eins oft og það
hefði átt að vera. Því þegar hringt
var í mig á föstudagshvöldi 12. jan-
úar og mér var tilkynnt að þú værir
afskaplega veikur, kom á mig fát,
ringulreið og sorg. Þegar ég kom til
þín þetta sama kvöld sá ég hversu
nálægt guði þú varst kominn og því
gat ég fundið frið með þér þarna um
kvöldið og ég talaði til þín um þær
minningar sem við höfðum saman,
og hversu vænt mér þótti um þig, og
í raun hversu mikilvægur partur þú
varst af lífi mínu. Maðurinn sem lá í
rúminu sínu þetta kvöld að nálgast
sinn hinsta svefn á þessari jörð, var
orðinn svo magur og gamall og í
fyrstu var erfitt að horfast í augu við
þessa breytingu en þá varð mér
hugsað um þitta fallega bros sem
lýsti upp allt sem það snerti, hvað
mér fannst þú vera glæsilegur afi og
hversu stolt ég var af því þegar ég
var lítil að eiga afa sem væri skip-
stjóri á stóru flutningaskipi, síðan
seinna meir bara stolt yfir því að þú
værir afi minn. Jafnvel þegar ég
skrifa þetta get ég ekki annað enn
brosað af gleði því mínar minningar
um þig afi minn eru dýrmætar og
ómetanlegar. Nú þegar þú hefur
kvatt þennan heim og tómleikinn er
eftir í hjarta allra sem þekktu þig,
getum við glaðst yfir því að þú ert
kominn á þann stað sem þú þráðir
mest af öllu, að vera kominn heim til
Drottins. Ég enda því þessa kveðju
með versi úr Davíðssálmum sem hef-
ur ætíð veitt mér frið, 3:9:
Í friði leggst ég til hvíldar og sofna,
því þú Drottinn,
lætur mig búa óhultan í náðum.
Amma mín, Guðs friður og bless-
un vaki yfir þér á þessari stundu og
alltaf.
Linda Rut Einarsdóttir.
Vinur minn og mágur Bogi Ein-
arsson, skipstjóri frá Hringsdal í
Arnarfirði lést á Hrafnistu í Hafn-
arfirði sunnudaginn 15. ágúst sl.
Bogi ólst upp í Hringsdal í Arnar-
firði í foreldraarmi og systrahópi.
Bogi átti 7 systur og var eini dreng-
urinn í þessum hópi. Hringsdals-
hjónin héldu uppi miklu menningar-
heimili og höfðu miklar mætur á
bókmenntum og ljóðagerð og voru
húslestrar og bænastundir í miklum
hávegum hafðar. Þetta drukku börn-
in í sig og eru þau öll mjög trúuð og
komu sér vel áfram á æviskeiði sínu.
Þrjár systur eru nú horfnar úr heimi
hér, það eru: Lára, sem var yngst,
skrifstofumær lengst af hjá Sölumið-
stöð hraðfrystihúsanna, Arndís,
hjúkrunarfræðingur, sem var næst-
elst systkinanna, og Ásdís tannsmið-
ur, eiginkona þess sem þessa minn-
ingargrein ritar.
Í Hringsdal, sem er einangraður
staður, miðaðist flest framleiðslan
við sjálfsþurftarbúskap, þó var
nokkrum lömbum fargað og kart-
öflur seldar til að kaupa önnur mat-
væli sem nauðsyn var á.
Börnin tóku strax og kraftar
leyfðu virkan þátt í þeim sveitastörf-
um sem nauðsynleg voru og létu
stúlkurnar ekki sitt eftir liggja. Þær
gengu í öll störf, smöluðu upp um
fjöllin þar í kring, sinntu kúnum,
sem voru yfirleitt 3 til 4, heyjuðu,
ræktuðu kartöflur og stunduðu sjó-
inn en heimilið átti mótorbát sem lá
frammi á legunni og notaður var til
að leggja lóðir frammi á firðinum.
Léttibát áttu þau sem notaður var til
að komast fram í bátinn á legunni.
Léttibáturinn var svo settur upp í
fjöru þess á milli sem ekki þurfti á
honum að halda.
Bogi lærði að synda í Tálknafjarð-
arlauginni en sú laug hefur orðið
mörgum til gagns. Þótt spölur væri
drjúgur frá Hringsdal til laugarinn-
ar var oft farið gangandi þessa leið
en þó stundum á hestum.
Bogi var allhraustur og duglegur
strákur og lék sér oft að því að synda
út í mótorbátinn þegar á veiðar
skyldi halda en það var drjúg leið út í
bátinn og vel gert í köldum sjónum.
Einar Bogason faðir Boga fékk að
fara í Möðruvallaskóla og nýtti hann
sér það nám vel, auk þess sem hann
kynntist þar ýmsum góðum náms-
mönnum sem urðu vinir hans alla tíð
og margir áhrifamenn í íslensku
skóla- og menningarlífi.
Eftir veru sína í Möðruvallaskóla
gerðist Einar farkennari í sinni sveit
og var þá oft fjarvistum frá heimili
sínu að vetri. Stjórnaði þá eiginkona
hans öllum störfum í Hringsdal
ásamt börnum sínum og vinnumanni
Kristjáni Guðbjartssyni sem var
heimilismaður um margra ára skeið í
Hringsdal og var öllum mjög kær.
Einar var mikill stærðfræðingur
og skrifaði forkunnarfagra rithönd
og fékk sonur hans, Bogi, þessa náð-
argjöf en Bogi ritaði mjög svipaða
hönd og faðir hans hafði gert. Þegar
Einar var hættur búskap og fluttur
suður hittumst við oft síðustu árin
sem hann lifði og þá var það aðallega
stærðfræðin og sagan sem hann vildi
ræða. Þessa hæfileika erfði Bogi eft-
ir föður sinn, því að stöðugt var Bogi
að bæta við stærðfræðikunnáttu
sína.
Nú voru börnin komin á þann ald-
ur að þau vildu sjá og reyna meira en
það sem Hringsdalur gat boðið upp
á. Fyrst fór Lilja, sem var elst
barnanna að heiman og tók kvenna-
skólapróf í Reykjavík. Hún varð síð-
ar hjálparhella systkina sinna að
koma þeim til náms og starfa.
Bogi fór að heiman 16 ára gamall
og gerðist sjómaður, enda hafði
hann drukkið í sig sjómannsbakter-
íuna á litla bátnum hans föður síns.
1931 komst Bogi á millilandaskip-
ið Eddu og var þar í nokkur ár háseti
eða þar til hann var búinn að öðlast
siglingatíma fyrir inngöngu í Stýri-
mannaskólann. Edda sigldi aðallega
á Spán með saltfisk en fiskinn sótti
hún á hafnir víða um landsbyggðina.
Bogi var einstakur húmoristi og
sagði skemmtilega frá. Hann sagði
mér margar sögur af siglingum sín-
um og hann kunni vel við sig að sigla
á Spán. Árið 1938 innritaðist hann í
Stýrimannaskólann og lauk þar far-
mannaprófi árið 1941, eftir það var
hann stýrimaður á ýmsum skipum
meðal annars var hann um tíma á
varðskipunum sem voru undir stjórn
Ríkisskipa. Bogi vildi heldur vera á
flutningaskipum útgerðarinnar sem
voru í strandferðum, fékk þar stýri-
mannspláss og var fljótlega gerður
að skipstjóra. Meðal annars var
hann skipstjóri á Þyrli, Herðubreið
og Herjólfi, sem sigldi milli Reykja-
víkur, Vestmannaeyja og Þorláks-
hafnar. Bogi var mjög góður og far-
sæll skipstjóri og varð aldrei fyrir
neinum áföllum. Bogi var ljúfur
skipstjóri en ákveðinn mjög og vildi
að starfsmenn sínir færu eftir fyr-
irmælum hans. Þann tíma sem Bogi
var á Herjólfi flutti hann mörg þús-
und farþega og var mjög vel liðinn
jafnt af áhöfn sem farþegum. Bogi
var mjög skemmtilegur maður, sem
fyrr er sagt, og sagði mér margar
skemmtilegar sögur af fyrrverandi
samstarfsmönnum sínum. Ekki tal-
aði Bogi illa um nokkurn mann, enda
var Bogi afar trúaður maður og sótti
styrk sinn í félagsskap Fíladelfíu-
manna.
Þá hafði Bogi mikinn áhuga á
starfi sínu og öllum nýjungum sem
fram komu í siglingafræði, en það
var ekki svo lítið á þeim langa tíma
sem hann var við skipstjórn. En
þrátt fyrir allar nýjungarnar vildi
hann halda við öllu því sem hann
lærði í Stýrimannaskólanum og lagði
fast að stýrimönnum sínum að halda
rækilega um það sem kennt hafði
verið í skólanum.
Á hans langa tímabili sem sjómað-
ur kom fram gírókompásinn, radar-
tæknin, endurbætt logtækni og
hnattsigling. Allt þetta krafðist mik-
illar árvekni skipstjórnarmanna og
hafði Bogi mikinn áhuga á að setja
sig inn í allar þessar nýjungar og þar
kom stærðfræðin Boga til mikillar
hjálpar.
Bogi var algjör reglumaður og
hugsaði vel um heimili sitt. Ég
þakka honum löng kynni og bið Guð
að blessa hann og fjölskyldu hans.
Örn Steinsson.
BOGI
EINARSSON
KRISTJANA STELLA
STEINGRÍMSDÓTTIR
✝ Kristjana StellaSteingrímsdóttir
fæddist að Hólakoti í
Grenivík, Grýtu-
bakkahreppi, 29. júlí
1940. Hún lést á gjör-
gæsludeild Landspít-
alans við Hringbraut
9. janúar síðastliðinn
og fór útför hennar
fram frá Grindavík-
urkirkju 18. janúar.
skyldu sterkum bönd-
um. Alltaf var vinalegt
og þægilegt að koma í
hennar hús. Þar voru
ávallt kræsingar á
borðum og svefnpláss
fyrir okkur. Við gistum
þar oft og áttum þar
saman góðar og
ánægjulegar stundir.
Fljótt komst ég að
raun um hvaða per-
sónuleika Stella hafði
að geyma. Hún var
hress, lífsglöð og fjör-
mikil kona. Alltaf leit
hún á björtu hliðarnar
og hélt áfram og kveinkaði sér ekki
þótt eitthvað bjátaði á, enda vildi hún
ekki að fyrir sér væri haft. Hún var
líka mjög ákveðin, viljasterk og já-
kvæð. Þessir eiginleikar komu skýrt
í ljós í veikindum hennar þar sem
hún barðist til síðasta dags og gaf
aldrei frá sér vonina. Hún veiktist
Ástkær tengdamóðir
mín hefur nú kvatt
þennan heim. Ég
kynntist Stellu fyrir um það bil sjö
árum. Ein fyrsta minning mín er
hversu vel hún tók á móti mér. Frá
fyrsta degi kom hún fram við mig
sem sína eigin dóttur og vildi alltaf
hjálpa til ef hún gat. Þrátt fyrir að ég
hafi ekki þekkt hana lengi finnst mér
ég hafa tengst henni og hennar fjöl-
fyrir fáeinum árum af sjúkdómnum
sem sigraði hana að lokum. Hún
þurfti töluvert að vera á spítala þessi
ár og voru heimsóknir mínar til
hennar tíðar. Þetta hefur verið erf-
iður tími undanfarið en hún sýndi
ávallt þrautseigju og bar sig vel. Það
kenndi mér margt að kynnast svo
sterkri konu sem alltaf bar sig vel og
kvartaði aldrei þrátt fyrir erfiðar og
ítrekaðar lyfjameðferðir. Ég dáist að
henni fyrir dugnað sinn og eljusemi.
Ég kveð Stellu með sorg og sökn-
uð í hjarta.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár;
ég er ekki þar. Ég sef ekki.
Ég er vindurinn sem blæs.
Ég er demanturinn sem glitrar á fönn.
Ég er sólskin á frjósaman akur.
Ég er hin milda vorrigning.
Þegar þú vaknar í morgunkyrrð
er ég vængjaþytur fuglanna.
Ég er stjarnan sem lýsir á nóttu.
Standið ekki við gröf mína og fellið tár;
ég er ekki þar. Ég lifi.
(Höf. ók.)
Elsku Pétur og fjölskylda, megi
guð gefa ykkur styrk og huggun í
sorg ykkar.
Helga Þórunn.